Ο Πρέσβυς της Παλουκολάνδης (ή Πίστη! Πού και γιατί;)

Αν ξαφνικά εμφανιστεί ένας κύριος (ή περισσότεροι) και μας πει ότι είναι πρέσβυς της Παλουκολάνδης, χώρας άγνωστης που ούτε στον χάρτη βρίσκεται ούτε πουθενά αλλού, που κανένας δεν πήγε εκεί και κανείς δεν την είδε κανείς δεν την ξέρει, τι νομίζετε, θα πιστέψουμε τον κ. πρέσβυ και θα του δώσουμε και διπλωματική ασυλία, ακόμη και μισθό; Θα επικοινωνούμε μαζί του; θα πηγαίνουμε στις δεξιώσεις των ανύπαρκτων “επετείων” της χώρας του; Θα τον καλούμε στις δικές μας; Θα βάλουμε την άγνωστη και μάλλον ανύπαρκτη, χώρα του στα βιβλία της γεωγραφίας, βασισμένοι στις περιγραφές του κ. “πρέσβεως;” Θα δώσουμε “πίστη” στην ύπαρξη της χώρας και στα λεγόμενά του περί της Παλουκολάνδης και των διαθέσεων του “προέδρου” της; Μήπως πρέπει, γιατί η “πίστη”, κατά κάποιον περίεργο τρόπο, έχει ανακυρηχτεί σε αδιαμφισβήτητη αξία, από μόνη της; Μήπως για να μην μας χαρακτηρίσει “άπιστους”ο κ.πρέσβυς θα πρέπει να του δώσουμε αυτά που ζητά, αυτός και ο αόρατος πρόεδρος ή η κυβέρνηση της Παλουκολάνδης; Πότε πρέπει να πιστεύουμε και σε τι; Τι είναι η πίστη σε καταστάσεις και “γεγονότα” για τα οποία καμμία απόδειξη ή έστω ένδειξη δεν υπάρχει; Πώς, γιατί και σε τι πρέπει να “πιστεύουμε” για να θεωρούμαστε καλοί άνθρωποι; Πιστεύεις κάτι γιατί υπάρχουν οι αποδείξεις, ή γιατί αυτός που στο λέει έχει αποδειχτεί αξιόπιστος και υπεύθυνος αλλά και πάλι αφήνεις και μιά πιθανότητα να κάνει λάθος ή να παραπλανήθηκε κι αυτός ή και να παραφρόνησε ξαφνικά! Το: “Πίστεψε γιατί στο λέω εγώ” πάντα ήταν το άκρον άωτο του παραλογισμού και λοιδωρήθηκε γενικώς. Πώς, σε “ειδικές περιπτώσεις”, αυτό γίνεται γενικώς παραδεκτό, και μας παρασύρει και σε πλήθος από ολέθριες πράξεις, καταστάσεις και συμπεριφορές; Εγώ δεν μπορώ να το καταλάβω. Αλλά απλοϊκός άνθρωπος είμαι και πολλά γράμματα δεν ξέρω. Εσείς, αγαπημένοι επισκέπτες, που είσαστε και γραμματιζούμενοι μήπως μπορείτε να με διαφωτίσετε;