Μαγαζιά, ψώνια, κλπ.

Με την ευκαιρία των γελοίων καυγάδων, μεταξύ νομαρχιών, ενώσεων εμπόρων και συνδικαλιστών (όχι, θα έλειπαν αυτοί από καυγά…), και με την σημερινή απελπισμένη και καταδικασμένη μου προσπάθεια να αγοράσω ένα πουλόβερ, αναλογίστηκα (δεν είπα “σκέφτηκα”, έτσι;) τι μου συμβαίνει όταν αποφασίσω να βγω στα μαγαζιά για ψώνια για ρούχα. Επειδή είμαι παντελώς άσχετος από ρούχα, μόδες, υφάσματα, μάρκες, μαγαζιά, και άλλα τέτοια, δύσκολα και επιστημονικά πράγματα, όταν μπαίνω σε μαγαζί, με πιάνει κάτι σαν πανικός.

Ο πανικός ξεκινάει από τα ονόματα των μαγαζιών. Ξέρω ότι κυκλοφορούν πολλές μάρκες, αλλά εγώ δεν τις γνωρίζω. Βλέπω ονόματα στα μαγαζιά (π.χ. Ναούτικα, Ντήζελ, Zara,  Google, Vampir, κ.α.) και που εγώ νομίζω ότι είναι όνομα του ιδιοκτήτη ή δικριτικός τίτλος (π.χ. πώς λέμε Καφέ Σταρ, ή εστατόριο “Η Ωραία Αγουλινίτσα” . Ρωτάω λοιπόν σε ένα απ’ αυτά: Εσείς τι μάρκα πουλόβερ έχετε;”   Και η πωλήτρια χαμογελάει ειρωνικά (“από που κατέβηκε ο βλάχος;” θα σκέφτεται) και μου εξηγεί ευγενικά ότι έχουν ακριβώς αυτό που λέει ο τίτλος του μαγαζιού. Μου πήρε κάμποσες επισκέψεις για να καταλάβω αυτή την πολύπλοκη εξίσωση αλλά τώρα πετάω!

Βλέπω τα άπειρα ρούχα, γύρω μου και αναρωτιέμαι προς τα πού να ψάξω.  Πιάνω ένα, πιάνω άλλο αλλά δεν ξέρω τι ύφασμα είναι και ντρέπομαι και να ρωτήσω, αλλά και να ξέρω, πάλι δεν έχει σημασία γιατί δεν μου λέει τίποτα το υλικό. Θυμάμαι ότι ο πατέρας μου είχε σε μεγάλη υπόληψη τα μάλλινα κι η μάνα μου έλεγε πολύ καλά λόγια για τα βαμβακερά, αλλά πάλι εγώ βλέπω  μάλλινα με διάφορα ονόματα και πολλά βαμβακερά και με διάφορες αναλογίες που δεν καταλαβαίνω τι σημαίνουν. Και δεν ξέρω και ποιά “μπαίνουν” ποιά όχι, ποιά είναι ζεστά, ποιά ξεβάφουν, ποιά κάνουν κόμπους και εκεί αρχίζει το πρώτο μπέρδεμα. Σ’ αυτό το μάθημα δεν έχω πάρει ούτε τη βάση ακόμη!

Μετά είναι οι τιμές: Διαβάζω κάτι νούμερα που γυρνάω τις ταμπελίτσες και ανάποδα μήπως κάνω λάθος, αλλά δεν κάνω λάθος. Αστρονομικά είναι κι εγώ ποτέ δεν ήμουν καλός στην αστρονομία (διδάχτηκα κι απ’ αυτό…). Μιά φορά πηγαίνοντας ν’ αλλάξω ένα πουλόβερ που μου έκαναν δώρο, ρώτησα για την τιμή αυτού που διάλλεξα και μου λένε 250.000 (δρχ. γιατί ήταν το 1999). Λέω στον  κυριλέ ντυμένο και γραβατωμένο, ψηλομύτη πωλητή  ότι δεν ενδιαφέρομαι να αγοράσω το μαγαζί αλλά το συγκεκριμένο πουλόβερ. Δεν γέλασε με το χιούμορ μου αλλά έκανε μια γριμάτσα ύψιστης περιφρόνησης για τον κάφρο που μολύνει το εξαιρετικά” High” μαγαζί (θυμίζει …ούζο.. θα καταλάβατε, ελπίζω)) με την παρουσία του και δεν μου απάντησε (φυσικά).

Μετά είναι τα χρώματα, τα μεγέθη, οι κοψιές, τα σχέδια, τα πάχη, οι ραφές, οι κουμπότρυπες, τα κέρατά τους τα τράγια, που μπλέκομαι κι άκρη δεν βρίσκω, Ειδικά αν μιλάμε για παντελόνια, εκεί να δεις τι γίνεται! ‘Εχουν βγάλει κάτι λεγόμενα “χαμηλοκάβαλα” που τα φοράς και δεν μπορείς να περπατήσεις, παρά μόνο με ειδικές ασκήσεις σε φυσιοθεραπευτικό κέντρο! Βρε σεις, λες, δεν τα γουστάρω αυτά, φέρτε μου κάτι ανθρώπινο, σε παντελόνι κι όχι σε κρητική βράκα (που δεν την φοράω γιατί δεν είχα και προγόνους κρητικούς, άλλωστε). “Εϊναι η μόδα” ή “τα ζητούν οι νέοι” σου λένε.  Κι εμείς οι μεγαλύτεροι τι θα φοράμε, τους λες, αλλά απάντηση δεν έχουν! Κι εκείνα τα φερμουάρ, που άλλο τά’χει άλλο δεν τά’χει, τι σου λένε. Καλώς ή κακώς, με φερμουάρ παντελόνια συνήθισα και δεν μπορώ να κάθομαι τώρα να κουμπώνω/ξεκουμπώνω  (άσε που το φερμουάρ προσφέρεται και για …ερωτικές διαδικασίες υψηλής ταχύτητας!)

Σήμερα μπήκα σε κατάστημα χωρίς να διαβάσω τον τίτλο του μαγαζιού. Προσπαθούσα να βρω πουλόβερ  αλλά  δεν το έβρισκα. Σε ερώτηση που έκανα στην πωλήτρια “Πού είναι τα πουλόβερ;” με ρωτάει: “Πόσων ετών είναι το παιδάκι;” Διάβασα το τίτλο του μαγαζιού βγαίνοντας’ Κάτι σε “bebe”  ήταν…

Γι’ αυτό σας λέω. Τα ψώνια για ρούχα, για μένα, είναι μιά περιπέτεια. Ευτυχώς που οι γυναίκες φίλες, σύντροφοι, αδερφές, ξαδέρφες, που ξέρουν τι αγοράζουν, με φροντίζουν και μου κάνουν δώρα ρουχαλάκια . Στη χειρότερη περίπτωση να αλλάξω το μέγεθος αλλά καμία άλλη παράμετρος δεν με σκοτίζει. Ευτυχώς που δεν χρειάζομαι και συχνά ρούχα (έχω πουλόβερ, μπουφάν, πουκάμισα, παντελόνια,  αγορασμένα πριν 20+ χρόνια). Κι αν δεν φθαρούν δεν τα πετάω. Κι ας έχει περάσει η μόδα. Εμένα καρφάκι δεν μου καίγεται, άπαξ και μ’ αρέσουν τα χρώματα! ‘Αλλωστε όλοι ξέρουμε ότι η μόδα χρησιμεύει για να δημιουργεί κίνηση στην αγορά κι όχι για να καλύπτει ενδυματολογικές ανάγκες!

‘Αλλος ένας λόγος να θεωρώ ότι οι γυναίκες έχουν πολύ υψηλότερο δείκτη ευφυίας από μας τα αρσενικά.  Ακόμη και οι λιγότερο έξυπνες, όλα αυτά τα πολύπλοκα και επιστημονικά τα κατέχουν μέχρι τελευταίας τελείας. Εγώ μένω με ορθάνοιχτο το στόμα για τις γνώσεις τους! (κυριολεκτώ).

‘Αντε, καλή χρονιά σας.