Η κατάρα της “άσκοπης” ψήφου;

Μην ανησυχείτε, δεν θα κάνω απ’ αυτές τις αναλύσεις που κάνουν χιλιάδες άλλοι συνάδελφοι “σοφοί” και ειδήμονες στα κανάλια.

Με εντυπωσιάζει το ότι ο κύριος όγκος των ψηφοφόρων ΠΑΛΙ εστίασε στα δύο μεγάλα κόμματα, λες και η συνταγή για να πάρεις ψήφους είναι τα σκάνδαλα, η ατιμία, ο τραμπουκισμός, η αμορφωσιά, η ρεμούλα, ο κομματισμός, το προσωπικό συμφέρον, οι παρανομίες κάθε είδους.  Α, βέβαια, υπάρχουν και οι  “αξίες” όπως το “πατρίς-θρησκεία-οικογένεια” του Καρατζαφύρερ, οι αντιδημοκρατικές κορώνες, οι αντι-μεταναστευτικές υστερίες τύπου Αδώνιδος, πού, όμως έχουν κάποιο όριο, ελπίζω, πολύ κάτω του 10%.

Αλήθεια, αν κάποιος εξαιρετικά προικισμένος και ποιοτικός άνθρωπος ή μιά ομάδα από τέτοιους ανθρώπους, βάλει υποψηφιότητα, μάλλον δεν θα σχοληθεί κανείς να τους ψάξει, να δει τι λένε, τι πιστεύουν, τι υπόσχονται. Κλείνουμε τα μάτια προς κάθε τι νέο, βάζοντας τους όλους στο ίδιο καλάθι με κυνηγούς, Κάτμαν, Λεβέντη, χρυσαυγίτες, κι άλλες …δημοκρατικές δυνάμεις. Δηλαδή τι πρέπει να κάνει ένα σοβαρό κόμμα, με σοβαρούς ανθρώπους για να πάρει ψήφους; Ιδιαίτερα όταν δεν του δίνουν βήμα για να μιλήσει από τα ΜΜΕ, ούτε κι αν πληρώσει. Μας απασχόλησε ποτέ αυτό το ερώτημα; Γι’ αυτό όλοι στριμώχνονται στα δύο μεγάλα, ξέροντας ότι έξω από αυτά δεν υπάρχει ελπίς.  Δεν μου αρέσει αυτό, γιατί δεν δίνονται ευκαιρίες σε νέο αίμα να μπει στην πολιτική, με αποτέλεσμα να εκλέγονται συνέχεια οι ίδιοι διεφθαρμένοι…

Μήπως φταίει η θεώρηση ότι η ψήφος στους νεοεμφανιζόμενους είναι άσκοπη; Μεγάλη κατάρα αυτή!