Η όλη φιλολογία των ημερών από την πλευρά της Ν.Δ. και με την ευκαιρία των επικείμενων εκλογών για την ανάδειξη αρχηγού, ένα πράγμα δείχνει με απόλυτη βεβαιότητα: Την ύψιστη θέση που κατέχει η έννοια “κόμμα” στην ιεραρχία αξιών των πολιτικών. Βέβαια αυτή η θέση δεν χαρακτηρίζει μόνο τους πολιτικούς της Ν.Δ. αλλά όλους (σχεδόν) τους πολιτικούς χώρους, ιδιαίτερα των μεγάλων κομμάτων (λέγε με ΠΑΣΟΚ).
Στους λόγους και στις δηλώσεις των υποψηφίων αρχηγών, το “συμφέρον” της παράταξης, κυριαρχεί. Μιλούν γα το συμφέρον του κόμματος σαν αυτό να ταυτιζόταν με το συμφέρον του τόπου. Θεωρούν την απώλεια των εκλογών κάτι σαν απώλεια εθνικών εδαφών ή μείζονα εθνική καταστροφή. Σαν να μην ήταν μιά φυσιολογική διαδικασία η απώλεια της εξουσίας από το ένα κόμμα όταν την κερδίζει το άλλο! Εκθειάζουν το κόμμα (“Η μεγάλη αυτή παράταξη…” ή άλλα ηχηρά) λες και αυτό ταυτίζεται με τη χώρα. Λες και μια “μεγάλη” ομάδα ανθρώπων θα μπορούσε να έχει στους κόλπους της τα γνωστά μούτρα του υποκόσμου, της ρεμούλας και της διαπλοκής.
Βέβαια αν το ΠΑΣΟΚ έχανε θα βλέπαμε σήμερα εκεί τις εκλογές για νέο πρόεδρο, γιατί τα ίδια ακριβώς ισχύουν και εκεί. Και θα είχαμε της ίδιας ποιότητας λόγους και εσωκομματικούς σπαραγμούς. Είδαμε και ακούσαμε Βενιζέλο (και άλλους, αλλά αυτός ήταν ο πιο πληθωρικός) πριν δυό μόλις χρόνια.
Αντί σήμερα να έχουν σκύψει όλοι πάνω από τα καυτά προβλήματα της χώρας, αντί να συεργάζονται όλα τα κόμματα για να βρούν λύσεις, έχουν εστιάσει επάνω στο “κομματικό συμφέρον” (και κατ’ επέκταση στο προσωπικό συμφέρον…) λες και αυτό συμπίπτει με το εθνικό…
Δεν έχω αρκετά δυνατά λόγια για να εφράσω την οργή μου, χωρίς να γίνω χυδαίος, για τις θέσεις αυτές, των ανθρώπων που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν τον λαό και που υποτίθεται ότι φροντίζουν να λύσουν τα προβλήματά του. ‘Οπως και για τους συμπολίτες μας που ταυτίζονται με κόμματα άνευ όρων, αποκαλώντας εαυτούς “Νεοδημοκράτες”, ή “Πασόκους”, ή οτιδήποτε άλλο (αυτοί οι δύο, κυρίως, φανατίζονται).
ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΔΕΣ! (συγνώμη φτωχέ μου Καραγκιοζάκο!)
Μουνί 
October 16, 2009 at 8:37 am |
xaxaxa έχει πλάκα πως βγαίνει στο ρουφιάνο του sidebar :):)
τι να κάνουμε; εγώ νομίζω ότι επάξια εκπροσωπούν ένα μέρος του λαού.. κι αν τα βάλεις και τα σύο μαζί.. αυτό το μέρος είναι μεγάλο.. :):)
την καλημέρα μου :):)
October 16, 2009 at 10:44 am |
Ενώ αν είχαμε διαχωρισμένες εξουσίες (νομοθετική, δικαστική, εκτελεστική), πλειοψηφικό εκλογικό σύστημα με 300 μονοεδρικές και ένα μόνο ψηφοδέλτιο με όλα τα ονόματα των υποψηφίων, ξεχωριστές άμεσες εκλογές για την εκλογή προέδρου (5 χρόνια), πρωθυπουργού (2 χρόνια)και κοινοβουλίου (4 χρόνια), εάν η ιδιότητα του βουλευτή, δέν ήταν συμβατή με αυτήν του υπουργού, τότε ίσως, να είχαμε πρωτεραιότητες ανάλογες των περιστάσεων.
October 16, 2009 at 2:56 pm |
Όπως δήλωσε και η Ντόρα, ο νεοδημοκράτης πρέπει να στηρίξει αυτόν που πιστέυει ότι μπορεί να ξαναφέρει το κόμμα στην κυβέρνηση. Αυτό είναι το ζήτημα πια, ποιος κρατάει τα κουτάλια
October 16, 2009 at 4:25 pm |
Το πρόβλημα με το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας είναι ότι είναι ολιγαρχικό. Όποιος έχει την πλοιοψηφία ελέγχει την κατάσταση, βγάζει νόμους και κάνει ουσιαστικά ότι θέλει. Η αντιπολίτευση τη μόνη δύναμη που έχει είναι να μιλάει και δεν μπορεί να συμμετέχει στις αποφάσεις παρά μόνο ως γνώμοθέτης. Αυτό σημαίνει ότι το πρώτο κόμμα έχει την δύναμη, το δεύτερο κόμμα είναι οι καραγκιόζιδες και η μόνη τους απασχόληση είναι να ρίξουν τη κυβέρνηση για να πάρουν την πρωτιά.
Ένα άλλο πρόβλημα είναι ότι εκλογές μπορούν να αναδειχθούν ανα πάσα στιγμή, δηλαδή τα κόμματα πρέπει όλη την ώρα να ασχολούνται με πιθανές εκλογές.
Η λύση: μοίρασε την δύναμη και δώσε δουλειά στους βουλευτές ώστε να είναι απασχολημένοι, ίσως με αυτό τον τρόπο να μπορεί και ο ψηφοφόρος να αξιοποιήσει το έργο τους όταν έρθει η ώρα της κρίσης. Δεύτερον, κάνε εκλογές σε συγκεκριμένη περίοδο, κάθε 4 η 6 χρόνια ώστε να βάλουν την προσοχή τους στη δουλειά και όχι στην εκλογή τους.
October 18, 2009 at 11:25 am |
ΚΟΜΜΑ: Από το ρήμα κόπτω=πλήττω, κόβω, διασπώ, τεμαχίζω, μετατρέπω το όλον σε κομμάτια, τεμάχια.
Αυτός ήταν ο στόχος ίδρυσης των κομμάτων. Η διάσπαση της ενότητας μιας ομοιογενούς ομάδας – του έθνους, της πόλης. Η τέχνη του «διαίρει και βασίλευε» είναι πολύ παλιά, όσο περίπου και η οργάνωση του ανθρώπου σε κοινωνίες. Ο θεός και ο διάβολος υπήρξαν οι πρώτοι κομματάρχες.
>heliotypon: Εγκρίνω και επαυξάνω, που λένε. Αλλά, δεδομένων των συνθηκών, σκέφτομαι το μέγεθος της ρεμούλας αν όλα τα κόμματα συνεργάζονταν – άντε να βάλης συνεταίρους στις μίζες και τις προμήθειες και άλλους εκτός των δικών σου… Στα 500 δις θα είχε εκτοξευθή το έλλειμμα – έξω το εντός των συνόρων χρέος.
Το κακό όμως, heliotypon, είναι ότι η «οργή» μας για τα τεκταινόμενα είναι μια κολώνια που κρατάει χρόνια – πολλά χρόνια, απίστευτα πολλά. Και ο… κυρίαρχος λαός την έχει πια συνηθίσει, είναι εξαρτημένος απ΄αυτήν… Και το χειρότερο, δεν βλέπω πιθανότητες απεξάρτησης.
> Με νόημα: Γιατί 300 μονοεδρικές και όχι 150;
> Tasos: Γιατί «κάθε 4 ή 6 χρόνια» και όχι κάθε χρόνο; Διαφωνείς με το «η εξουσία διαφθείρει και φθείρει»; Και πρόσεξε λίγο τα ελληνικά σου: Άλλο «αξιοποιώ» και άλλο «αξιολογώ», αυτό δηλαδή που εννοείς. Και το «να βάλουν την προσοχή» είναι λάθος έκφραση – (επι)δείξουν, δώσουν, προσέξουν, αφοσιωθούν, αφιερωθούν αποδίδουν την έννοια.
October 19, 2009 at 2:13 am |
nicolaos demonicos ο αριθμός τωω βουλευτών είναι 300 σύμφωνα με το ισχύον σύνταγμα. Εάν αλλάξει με νέο, τότε θα αναφέρω τον συγκεκριμένο αριθμό που θα προβλέπει. Είναι όμως λογικό να υποθέσει κανείς πως, όσο πιό πολυπρόσωπη είναι η αντιπροσωπία, τόσο πιό δύσκολη είναι η διαφθορά της. Ένα ακόμα που πρέπει να προσθέσω, ο βουλευτής πρέπει νάναι άμισθος.
October 19, 2009 at 9:40 am |
Με νόημα: Από μόνο του το σύνταγμα δεν θα αλλάξη. Ας μη μας διαφεύγη πως εκείνοι που το ίδρυσαν, το ίδρυσαν στα μέτρα τους [βλ. περί θρησκείας, (αν)ευθύνης υπουργών κ.λπ.]. Συνεπώς μόνο σ’ αυτούς δεν μπορούμε να επαφιέμεθα για κάποια επί τα βελτίω, ως προς τον λαό, αλλαγή.
Επειδή θεωρώ δίκαιο να υπάρχη κάποια ΛΟΓΙΚΗ αποζημίωση (έξω πολιτικά γραφεία και ΟΛΑ τα προνόμια), συμφωνώ με τον ΠΟΛΥ μεγαλύτερο αριθμό ως δυσκολεύοντος το διαφθαρείναι του όλου, πλην όμως η θητεία να είναι ετήσια. Διότι και η μικρή χρονική διάρκεια της θητείας δυσκολεύει τα μέγιστα το διαφθαρείναι.
Όσον αφορά στην εκλογική διαδιακασία και τους ελέγχους, είναι πάλι η ιστορία που μπορεί να μας δείξη το πώς. Όπως και τόσα άλλα.
October 19, 2009 at 6:24 pm |
ΤΜΗΜΑ Γ’: Βουλή
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ: Ανάδειξη και συγκρότηση της Βουλής
Άρθρο 51
Ο αριθμός των βουλευτών ορίζεται με νόμο, δεν μπορεί όμως να είναι μικρότερος από διακόσιους ούτε μεγαλύτερος από τριακόσιους.
Οι βουλευτές αντιπροσωπεύουν το Έθνος.
Οι βουλευτές εκλέγονται με άμεση, καθολική και μυστική ψηφοφορία από τους πολίτες που έχουν εκλογικό δικαίωμα, όπως νόμος ορίζει. Ο νόμος δεν μπορεί να περιορίσει το εκλογικό δικαίωμα παρά μόνο αν δεν έχει συμπληρωθεί κατώτατο όριο ηλικίας ή για ανικανότητα δικαιοπραξίας ή ως συνέπεια αμετάκλητης ποινικής καταδίκης για ορισμένα εγκλήματα.
Οι βουλευτικές εκλογές διενεργούνται ταυτόχρονα σε ολόκληρη την Επικράτεια. Νόμος που ψηφίζεται με την πλειοψηφία των δύο τρίτων του όλου αριθμού των βουλευτών μπορεί να ορίζει τα σχετικά με την άσκηση του εκλογικού δικαιώματος από τους εκλογείς που βρίσκονται έξω από την Επικράτεια. Ως προς τους εκλογείς αυτούς η αρχή της ταυτόχρονης διενέργειας των εκλογών δεν κωλύει την άσκηση του εκλογικού τους δικαιώματος με επιστολική ψήφο ή άλλο πρόσφορο μέσο, εφόσον η καταμέτρηση και η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων διενεργείται όποτε αυτό γίνεται και σε ολόκληρη την Επικράτεια.
Η άσκηση του εκλογικού δικαιώματος είναι υποχρεωτική.
October 19, 2009 at 6:25 pm |
ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΑΛΛΑΓΗ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
October 20, 2009 at 2:16 am |
nicolaos demonicos, Βουλή με ετήσια θητεία, δέν θα παράγει νομοθετικό έργο, απλά οι βουλευτές θα προετοιμάζονται για την επόμενη αναμέτρηση. Η διαφθορά, βρίσκεται κυρίως στις τάξεις των κυβερνήσεων, που όπως αναφέρων στην αρχική μου σημείωση, δέν θα προέρχεται απο τις τάξεις των βουλευτών και θα αποτελείται απο τεχνοκράτες, που θα επιλένονται απο τον αμεσα εκλεγόμενο πρωθυπουργό. Σε ότι αφορά την αμοιβή των βουλευτών, εάν υπάρχει, πρέπει να περιορίζεται στην επιστροφή εξόδων τα οποία έγιναν δικαιολογημένα και μόνο για την ομαλή εκτέλεση των καθηκόντων του βουλευτή. Η συμμετοχή στα κοινά δέν μπορεί να είναι αντικείμενο πλουτισμού. Εάν εν τέλει πρέπει να καταβάλεται κάποια αποζημίωση, αυτή δέν πρέπει να υπερβαίνει τις αποδοχές που είχε πρίν απο την έναρξη της θητείας του, σύμφωνασ με την φορολογική του δήλωση, ούτε να είναι μεγαλύτερη ενός προκαθορισμένου ανώτατου ποσού.
October 20, 2009 at 2:29 am |
X Χρειάζεται τουλάχιστον η αλλαγή του άρθρου 37 του Συντάγματος, για να διαχωρίσει την Κυβέρνηση απο την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ώστε να έχουμε τρείς ανεξάρτητες εξουσίες.
October 20, 2009 at 11:58 am |
Με νόημα: Βεβαίως και θα μπορή να παράγη (με έμμεσο τρόπο) νομοθετικό έργο, αφού ο υπηρετήσας για ένα χρόνο δεν θα δύναται τον επόμενο (ή τα επόμενα δύο ή τρία) χρόνια να μετέχη της Βουλής. Ούτε η εκλογική διαδικασία θα είναι αυτή που ισχύει σήμερα. Πρόκειται για θέμα που χρειάζεται μακρά συζήτηση. Εξ άλλου σε ένα κράτος όπου οι νόμοι ιδρύονται για να εφαρμόζωνται και δεν λειτουργούν ο ένας ως «παράθυρο» του άλλου (η πολυνομία συνιστά αρνητικό στοιχείο), το νομοθετικό έργο των βουλευτών θα περιορίζεται στην υπέρ- ή καταψήφιση ενός νόμου ή νομοσχεδίου κατηρτισμένου από τους ειδικούς περί το θέμα. Πώς θα νομοθετή ένας γιατρός, μηχανικός, αγρότης, βυρσοδέψης; Και μη ξεχνάς ότι υπάρχουν πρότυπα.
Συμφωνώ με την θέση πως η αμοιβή «πρέπει να περιορίζεται στην επιστροφή εξόδων τα οποία έγιναν δικαιολογημένα». Με τους περιορισμούς ότι ο βουλευτής δρα στην έδρα του και δεν διακόπτει την επαγγελματική δραστηριότητά του. Και αν η δια ζώσης παρουσία ήταν εκ των ων ουκ άνευ σε άλλες εποχές, σκέψου πόσο εύκολο είναι σήμερα, οπότε στελέχη μιας επιχείρησης σε διάφορες πόλεις του κόσμου συνεδριάζουν και συναποφασίζουν χωρίς η μη δια ζώσης παρουσία στον ίδιο χώρο να αποτελή εμπόδιο.
Με δεδομένο ότι δεν θα επιτρέπεται υπουργοποίηση βουλευτού, ο βουλευτής δεν έχει λόγο μετακίνησής του σε άλλον τόπο (π.χ. Αθήνα).
Βεβαίως και «Η συμμετοχή στα κοινά δέν μπορεί να είναι αντικείμενο πλουτισμού». Και αυτό θα είναι το έργο των βουλευτών – ο έλεγχος σε ΟΛΑ ΤΑ ΣΤΑΔΙΑ διεκπεραίωσης ενός έργου και ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΙΠΕΔΑ αποτύπωσης της κυβερνητικής πολιτικής.
Χ: Βεβαιότατα και χρειάζεται αλλαγή του Συντάγματος ως προς τον υποχρεωτικό χαρακτήρα της ψήφου, φαινόμενο μοναδικό στον «πολιτισμένο» κόσμο. Η άρνηση ψήφου (δηλ. η αποχή) συνιστά επιλογή. Σε προηγμένες χώρες (π.χ. Σουηδία) υφίστανται έδρανα της αποχής. Αντιλαμβάνεστε την σημασία τους. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Σκεφθήτε λ.χ. την συνταγματική ρύθμιση «Περί ευθύνης υπουργών» και, αν θέλετε, επαναλάβετε τον αφορισμό σας. Και αυτά (που δεν είναι τα μόνα) πέραν της σημείωσης του/της «Με νόημα».
October 22, 2009 at 10:52 am |
Προς το blog που “σέρνει καράβια”. Προσωπικά δεν είχα ποτέ καμία εμπλοκή με κανένα κόμμα, επειδή λόγω νοοτροπίας δεν μπορούσα να μπω στις διαδικασίες και σε λογικές που ακόμα μου φαίνονται παρωχημενες. Μην μπερδεύετε όμως την έννοια κόμμα με την έννοια παράταξη. Στο κόμμα μετέχουν οι λίγοι, πολλές φορές και για λόγους συμφέροντος και οι οποίοι όμως προσφέρουν στη συνολική οργάνωση μιας παράταξης ενώ στην έννοια παράταξη εμπεριέχονται οι πολλοί λόγω ιδεολογικής συγγένεις. Τρανταχτό παράδειγμα του διαχωρισμού αυτού είναι το αποτέλεσμα των εκλογών όπου εκαντοντάδες χιλίαδες Έλληνες που ιδεολογικά πρόσκεινται προς τα πιστεύω της ΝΔ επειδή δεν συμφωνούσαν με την πολιτική της την… έκαναν! Και αυτό για μένα είναι υγιές διοτί δια αυτού του τρόπου το κόμμα και η όποια ηγεσία παίρνει μηνύματα για να γίνει καλύτερο.
October 23, 2009 at 3:16 am |
nicolaos demonicos, το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεστε είναι η πεμπτουσία της δημοκρατίας και ο αποκλεισμός πολίτη απο την υποψηφιότητα επειδή υπηρέτησε στην προηγούμενη περίοδο, στο έπακρο αντιδημοκρατικός. Ο βουλευτής, αξιολογείται απο τους εκλογείς για το έργο του και …αμείβεται ανάλογα.
Fotini Pipili, στην άντιπροσωπευτική δημοκρατία, οι πολίτες εκλέγουν αντιπροσώπους και όχι κόμματα ή παρατάξεις. Η καθιέρωση κομμάτων και παρατάξεων, σκοπό έχει για τα μέν πρώτα την άσκηση της εξουσίας (κλειστό κύκλωμα) για τις δέ δεύτερες, την ιδεολογική έκφραση. Η βουλή, αποστολή έχει την επεξεργασία και ψήφηση των νόμων του κράτους, που εξασφαλίζουν την ομαλή λειτουργία του, και τον έλεγχο της Κυβέρνησης, δέν χαράζει πολιτική, ούτε τρόπο διαγυβέρνησης, ώστε να διέπεται απο κομματικά ή ιδεολογικά κριτήρια.
October 23, 2009 at 3:19 am |
Fotini Pipili και κάτι ακόμα όχι μόνο σέρνει καράβια αλλά και “δένει καράβια”
October 23, 2009 at 7:06 am |
>koulpa: Ναι το είδα sidebar στο βλογ σου… Τα άλλα δεν τα πολυκατάλαβα…
>Με νόημα + N. Demonicos: Και η δική μου γνώμη είναι ότι το σύνταγμα χρειάζεται δραστική τροποποίηση. ‘Εγινε και τροποποιήθηκε με κριτήρια μικροπολιτικά, μικροκομματικά και προσωπικά. Και φυσικά εξακολουθεί να διατηρεί αυτήν την επαίσχυντη σχέση εκκλησίας-πολιτείας που μας έχει πάει πίσω πο λλούς αιώνες.
>’Ελενα Μπαμπούσκα: Αυτό είναι το ζητούμενο: Να έρθει στην εξουσία το κόμμα! Το αν το κόμμα αυτό και με τη σημερινή του σύνθεση είναι διεφθαρμένο και ανίκανο δεν παίζει κανένα ρόλλο. Σημασία έχει η εξουσία. Τι βίτσιο!
>Χ: Δεν χρειάζεται για να μειωθεί ο αριθμός των βουλευτών και για ορισμένες άλλες νομοθετικές αλλαγές, αλλά ο κύριος όγκος του χρειάζεται, κατά τη γνώμη μου (και όχι όχι μόνο δική μου) δραστικό εκσυγχρινισμό.
>Τάσος: Λες πολλά σωστά. Αλλά εδώ δεν κάνουμε εύκολα αλλαγές. Είμαστε συντηρητική χώρα και δεν θέλουμε να ταράζουμε τα νερά. Δεν πάει να είναι αγράμματος ο βουλευτής, ακαμάτης, ανίκανος, βλάκας, μέλος του υποκόσμου, εγκληματίας, αν έφερε πολλούς ψήφους στο κόμμα πρέπει να γίνει και υπουργός. Μακάρι να ήταν όλοι οι υπουργοί εξωκοινοβουλευτικοί, τεχνοκράτες, χωρίς εκλογική πελατεία, αλλά αυτό σπάνια το βλέπουμε.
>Ν. Δημόνικος: Ο Τάσος είναι ‘Ελληνας του εξωτερικού που έχει φύγει από την Ελλάδα σε πολύ μικρή ηλικία και τα μικρά σφάλματα στην χρήση της γλώσσας είναι ασήμαντα, αν λάβεις υπόψιν τον χρόνο που έχει ζήσει μακρυά από την πατρίδα. Ας είμαστε επιεικείς…
>Φωτεινή Πιπιλή: Η ακριβής έκφραση είναι “τρίχα” από το …μπλογ σέρνει καράβια! 🙂 Τελευταία, με την γενική τάση ενδελεχούς αποτρίχωσης δυσκόλεψε αυτή η λειτουργία 🙂
Η λέξη “παράταξη” χρησιμοποιείται ευρέως από βουλευτές της ΝΔ, για το κόμμα. Εννοιολογικά συμφωνώ ότι η έννοιά της είναι ευρύτερη της έννοιας “κόμμα”, αλλά δεν χρησιμοποιείται έτσι. Οι ιδεολογικές διαφορές ΝΔ και Πασόκ είναι ασήμαντες, αν υπάρχουν. Εγώ τα βλέπω, απλώς, ως δύο αστικά κόμματα που αλληλοσπαράσσονται για την εξουσία. Η πολιτική τους είναι, ουσιαστικά, ίδια και οι πρακτικές τους στο ίδιο βαθμό εναντίον του συμφέροντος της χώρας. Σύγκρινέ την με την πολιτική κομμάτων άλλων Ευρωπαϊκών χωρών. Και τα δύο βρίσκονται αιώνες πίσω από την εποχή μας, με στόχους προσωποκεντρικούς και όχι εθνοκεντρικούς.
October 23, 2009 at 11:07 am |
>Ηλιότυπον και Με νόημα: Ακριβώς εδώ είναι η διαφορά. Οι βουλευτές προτείνονται και εκλέγονται από την βάση. Δεν ανήκουν σε κόμματα, δεν υπάρχουν κόμματα για τους βουλευτές. Επιλέγονται βάσει της προσφοράς τους σε τοπικό -και ίσως όχι μόνον- επίπεδο και της προσωπικής αξίας τους. Και αυτοί επιλέγουν τον επί κεφαλής.
Ο αποκλεισμός τους από επόμενη εκλογή έχει να κάνη με το «η εξουσία διαφθείρει» – ιδιαιτέρως η μακροχρόνια. Αλλά και με την άσκηση στην πολιτική όσο το δυνατόν περισσοτέρων. Όπου θα έχη προηγηθή η Παιδεία. Ίσως είναι ουτοπική άποψη. Αλλά είναι προτιμότερη η παλινδρόμηση από την Σκύλλα στην Χάρυβδη;
Το ζήτημα όμως είναι σημαντικό και δεν μπορεί να διερευνηθή εδώ. Ίσως κάποια στιγμή μπορέσουμε να το προσεγγίσουμε.
>Όσον αφορά στον Τάσο, αφ’ ενός δεν εγνώριζα, αφ΄ετέρου δεν είχα μειωτικές προθέσεις.
October 27, 2009 at 7:49 am |
No problem! Νομίζω το θέμα δεν είναι η γραμματική αλλά το περιεχόμενο! Η απάντηση στο γιατί 4 η 6 χρόνια και όχι 1 είναι ότι ένα πρόβλημα στην Ελλάδα μας είναι αυτή η προεκλογική εκστρατεία όπου δεν γίνεται απολύτως τίποτα! Φαντάσου λοιπόν να είχαμε εκλογές κάθε χρόνο, δεν θα υπήρχε χρόνος να γίνει τίποτα, να αξιολογήσεις τίποτα και θα ήμασταν συνέχεια σε αστάθεια. Εδώ στην Αμερική υπάρχουν διαφορετικά επίπεδα, ο πρόεδρος ψηφίζεται κάθε 4 χρόνια, οι γερουσιαστές κάθε 6 χρόνια και οι βουλευτές κάθε 4 χρόνια και όχι όλοι μαζί. Με αυτό τον τρόπο υπάρχει συνέχεια της κυβέρνησης και το κράτος δεν βρίσκεται ποτέ σε κινδυνο ακυβερνησίας. Επίσης η θητεία είναι συγκεκριμένη και τους δείνεται αρκετός χρόνος να κατορθώσουν κάποιο έργο και τέλος δεν ασχολούνται όλη την ώρα με την επαναεκλογή τους.
Εγώ βρίσκω άλλο ένα πρόβλημα με το Ελληνικό σύστημα που δεν υπάρχει πουθενά στην Αμερική. Ο χαμένος στην Ελλάδα γίνεται αντιπολίτευση, πληρώνεται από το κράτος και περιμένει την σειρά του χωρίς να κάνει προσφέρει απολύτως κανένα έργο γιατί όπως είπαμε το έργο το πράτει η πληοψηφία. Λεφτά πεταμένα δηλαδή, συν αυτό χρηματοδοτεί ο Ελληνικός λαός τον κυφήνα! Αυτό θα ήταν καλό να αλλάξει άμεσως! Θυμάμαι την κυρία Αράπογλου, έχασε στη Θεσσαλονίκη και σα χαμένη μπήκε στο δήμο ως αντιπολίτευση. Στην Αμερική θα πήγαινε στο σπίτι της να πλείνει κανένα πιάτο και μισθός μηδέν. Αν δε δουλέψει δε πληρώνεται! Για σκεφτήτε το!
October 27, 2009 at 1:27 pm |
>Tasos: Νομίζω, φίλε μου, ότι κάνεις ένα βασικό λάθος: Εκλαμβάνεις ως δεδομένη και ΜΟΝΗ βάση αυτό που σήμερα συμβαίνει. Π.χ. το πώς διεξάγονται οι εκλογές – ένας τρόπος δηλαδή να κατασπαταλάται το δημόσιο χρήμα χωρίς καμμία ουσία. Και αναφέρεσαι στην προεκλογική εκστρατεία, ό,τι πιο αρνητικό για την κοινωνική ζωή ενός τόπου από πολιτική άποψη, η αρχή των δεινών – και αναφέρω ένα λόγο από τους πολλούς: ΠΩΣ ΘΑ ΑΠΟΣΒΕΣΤΗ ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΤΗΣ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΗΣ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑΣ ΤΩΝ ΕΚΛΕΓΕΝΤΩΝ, το οποίον αφ’ ενός μεν δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητο, αφ’ ετέρου δε πολύ πέραν των καθωρισμένων επιτρεπτών ορίων, δηλαδή παράνομο; [Βλ. μαύρο πολιτικό χρήμα.]
Μήπως η «υπογραφή γραμματίων» προ διεξαγωγής της εκλογικής εκστρατείας προς «κάποιους» χρηματοδότες εμπεριέχει δεσμευτικούς όρους για την συμπεριφορά εκλεγηθησομένων μελών του κοινοβουλίου;
Σε διαβεβαιώ ότι υπάρχει και άλλος τρόπος εκλογής, ο οποίος αποκλείει σε ποσοστό ίσως και πέραν του 90% την προσέγγιση των υποψηφίων και των εκλεγέντων από τα γνωστά συμφέροντα αλλά και υποταγή τους. ΠΛΗΝ ΟΜΩΣ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΣΥΜΦΕΡΕΙ ΣΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ. Και έτσι ουδέποτε θα τον προτείνουν – θα επιμένουν στον υπάρχοντα ώστε να «κάνουν την δουλειά τους». Κάποιοι είπαν…
Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν την πραγματικότητα, θα τις είχαν καταργήσει [Έμμα Γκόλντμαν].
Η εξουσία διαφθείρει. Αυτό είναι το τίμημα της εξουσίας. Φαίνεται όμως πως τα οφέλη από την άσκηση της εξουσίας είναι τόσο πολλά, που κανένας δεν υπολογίζει το τίμημα [Φρήντμαν]. Εδώ η διάρκεια άσκησης της εξουσίας, η οποία συνιστά τον σημαντικώτερο παράγοντα -πέραν της προσωπικότητας του ασκούντος την εξουσία- διαφθοράς.
Δημοκρατία είναι το πολίτευμα στον οποίο διεξάγονται πολλές εκλογικές αναμετρήσεις, που έχουν μεγάλο κόστος, χωρίς να υπάρχουν σημαντικά ζητήματα, και με υποψηφίους που εναλλάσσονται μεταξύ τους [Γκορ Βιντάλ].
Τέλος, τα πρότυπα που μας δίδονται δεν είναι, κατά πάγια τακτική, τα καλλίτερα.
October 27, 2009 at 3:31 pm |
Demonicos είσαι καλά διαβασμένος, ποιά πρόταση θα έκανες για την αλλαγή του συστήματος; Εγώ πιστεύω ότι το Αμερικανικό σύστημα με 250 χρόνια εφαρμογή δουλεύει καλύτερα από αυτό που έχουμε στην Ελλάδα.
Προτείνω λοιπόν: εκλογές κάθε 4 χρόνια για Προθυπουργό, και κάθε 4 χρόνια για τους μισούς βουλευτές ενώ οι άλλοι μισοί εν’αλάξ – δηλαδή κάθε 2 χρόνια ψηφίζεις για να αλλάξεις το μισό κοινοβούλιο. Με αυτό τον τρόπο μειώνεις τις κλίκες και τα ριζομένα συμφέροντα.
Τα δημοτικά τέλη για ψηφοφορία να είναι ένα μικρό μπάτζετ.
Όποιος χάνει δεν αποκτά αξίωμα αλλά πάει σπίτι του!
Ο κάθε βουλευτής μπορεί να έχει 3 θητείες, ο προθυπουργός 2, μετά αποχωρεί από την πολιτική.
Υπουργοί δεν γίνονται οι βουλευτές! Αν θέλεις να γίνεις υπουργός αποχωρείς από το βουλευτικό αξίωμα.
Πολιτική σύνταξη παίρνουν στα 65 όπως όλοι οι υπόλοιποι και με αξιολόγηση τα χρόνια που δούλεψαν.
October 29, 2009 at 1:58 pm |
>Tasos: Είναι πολύ μεγάλο το θέμα «Πώς πρέπει να εκλέγωνται οι αντιπρόσωποι του έθνους» και δεν γίνεται να εκτεθή εδώ. Κάποια στιγμή, σύντομα, οπότε θα διαθέτω προσωπικό μπλόγκ, θα προτείνω αυτό που θεωρώ ως ιδανικό -πλην ουτοπικό στις δεδομένες συνθήκες- τρόπο εκλογής. Ο οποίος με τροποποιήσεις θα μπορούσε κάλλιστα να εφαρμοστή. ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ όμως!!! Αλλά αυτό πρέπει να γίνη αποδεκτό από την «φυλή» των εξουσιαστών. Και εδώ τα πράγματα δυσκολεύουν – χρειάζεται λαός με θέληση, αγωνιστικότητα, ηθική και ΠΑΙΔΕΙΑ. Πάνω απ’ όλα ΠΑΙΔΕΙΑ. Γι’ αυτό και μας την έχουν μειώσει ώς εξαλείψει.
Και βεβαίως, με τις δεδομένες συνθήκες, συμφωνώ ότι ΚΑΙ οι βουλευτές πρέπει να συνταξιοδοτούνται ΟΠΩΣ ΑΚΡΙΒΩΣ και οι εργαζόμενοι. Ειδ’ άλλως μιλάμε για «ΒΟΛΕΥΤΕΣ». Οι οποίοι, κατά παράβαση κάθε έννοιας ηθικής, ψηφίζουν νόμους που τους ΒΟΛΕΥΟΥΝ.
October 29, 2009 at 6:44 pm |
Τι εστί παιδεία; Όταν ένας μπαμπάς πετάει ένα σκουπίδι στο δρόμο, αυτό είναι παιδεία; Όταν μια οικογένεια λέει “να βολευτεί το παιδί μου στο δημόσιο”; Όταν κάποιος πληρώνει για να γίνει το δικό του; Όταν ένα αυτοκίνητο περνά το κόκκινο, παρκάρει παράνομα η παραβιάζονται οι νόμοι και αν μας πιάσουν βρίσκουμε δικούς μας για να σβήσουν την κλήση; Όταν δικαιολογούμε τις πράξεις μας λέγοντας “μα δεν υπάρχει κάδος απορρημάτων” η “ας φτιάξουν πάρκινγκ – δωρεάν”, η “γιατί δεν τηρεί τους νόμους η πολιτεία” κτλ, κτλ, κτλ. Τα παραδείγματα ατελείωτα!
Μήπως οι καθημερινές πράξεις ΜΑΣ είναι η παιδεία που μας λείπει; Ίσως επειδή δε μας αρέσει ο ίδιος μας ο εαυτός πάντα δείχνουμε το δάχτυλο σε άλλους!
Αλλά αγαπητέ Δεμονικέ η ουσία είναι μία, όλα αρχίζουν από εμάς. Θα ήταν πολύ πιό αληθινό και ηθικό να πούμε “δε μας αρέσει η κοινωνία που ζούμε, εμείς ευθυνόμαστε για αυτό και δε μπορούμε η δε “θέλουμε” να κάνουμε τίποτα να αλλάξει” παρά να λέμε “φταίνε οι άλλοι”.
Εγώ πιστεύω ότι εμείς είμαστε το μόνο κριτήριο, ο μόνος συντελεστής και ότι μπορούμε να αλλάξουμε, χρειάζεται τόλμη, ο δρόμος είναι δύσκολος αλλά μπορούμε!
October 30, 2009 at 11:56 am |
> «Τι εστί παιδεία;»! Ερωτήσεις που κάνεις κι εσύ, βρε Τάσο!
Πρώτ’ απ’ όλα να πούμε ΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ: Δεν είναι εκπαίδευση. Και οι σκύλοι, και οι αρκούδες, και οι παπαγάλοι ΕΚΠΑΙΔΕΥΟΝΤΑΙ. Είναι παίδευση του νου και όχι ΕΚπαίδευδή του.
Και βεβαίως ο καθένας δίνει ό,τι έχει. Ο γύφτος μπαμπάς που «πετάει ένα σκουπίδι στο δρόμο», αυτό έχει να δώση. Το γύφτικο επίσημο κράτος που λειτουργεί όπως το πρώτο κλεφτρόνι, αυτό έχει να δώση.
Και βεβαίως «οι καθημερινές πράξεις ΜΑΣ είναι η παιδεία που μας λείπει». Αλλά και αυτή που μας έχει δοθή. Επίτηδες ελλειμματική.
Και βεβαίως «όλα αρχίζουν από εμάς». Το κακό είναι ότι το κάθε μη συνειδητοποιημένο λόγω έλλειψης Παιδείας «εγώ» αλλοιώνεται σε μεγάλο βαθμό όταν καταστή μέρος ενός «εμάς». Π.χ. μιας ομάδας οπαδών, η οποία δρα με τρόπο που δεν εκφράζει την βούληση όλων των «εγώ», όταν αυτά δρουν ατομικά.
Και βεβαίως «εμείς είμαστε το μόνο κριτήριο, ο μόνος συντελεστής». Αυτό που θα καθορίση τις δράσεις μας είναι η Παιδεία μας. Η Παιδεία μας θα καθορίση το πόσο «μας αρέσει ο ίδιος μας ο εαυτός». Η Παιδεία μας θα καθορίση το αν πρέπει να κόψουμε επί τέλους αυτό το δάχτυλο που δείχνει τους άλλους, αφού ΠΟΤΕ και ΚΑΝΕΝΑΣ δεν μας έφταιξε για τα πάθη μας. Η Παιδεία, φίλε Τάσο, η ΠΑΙΔΕΙΑ. Τίποτε άλλο δεν μπορεί να μας βγάλη από το σκοτάδι στο οποίο ζούμε. Και η ΤΟΛΜΗ μετατρέπεται σε ΑΡΕΤΗ με την συνδρομή της Παιδείας.
October 31, 2009 at 4:18 am |
Σε όλα τα ερωτήματα του Ηλιότυπου που ασχολούνται με το Ελληνικό σύστημα φθάνουμε στον ίδιο προβληματισμό.
Ως λαός μας αρέσει να φιλοσοφούμε αλλά στην πράξη δεν είμαστε και πολύ αποτελεσματικοί. Ίσως γιατί ο λόγος είναι εύκολος, ρομαντικός, αόριστος, δε χρειάζεται και πολύ ενέργεια. Η πράξη χρειάζεται όραμα, σχεδιασμό, πράξη, μέτρημα αποτελεσμάτων, διόρθωση.
Δε πιστεύω ότι είμαστε στο σκοτάδι, ίσα ίσα, ως λαός είμαστε αρκετά λαμπερός, απλά το σύστημα μας δε δουλεύει και ο κόσμος απογοητεύεται γιατί δεν βλέπει καλυτέρευση. Αλλά η βελτίωση θα έρθει μόνο οταν καταλάβουμε ότι η κοινωνία είναι ένα σύστημα που χρειάζεται σχεδιασμό, χαρακτηρισμό και να καταλάβουμε όλα τα μέρη που συμβάλουν στη λειτουργία του συστήματος και πως να ελέγχουμε το αποτέλεσμα. Ειτε αυτό λέγεται παιδεία, υγεία, οικονομία, επιχειρήσεις, πολιτικοί, κόμματα κτλ.
Η παιδεία πχ, πιστεύω ότι το σύστημα μας δουλεύει αλλά έχει προβλήματα που για χρόνια δεν αντιμετωπίζονται. Φύτισα στην Ελλάδα μέχρι το 1975 από τότε μέχρι τώρα υπάρχουν περίπου τα ίδια προβλήματα, λίγη πρόοδος.
Στην Αμερική το σχολείο έγινε διασκέδαση, γιατί; Εδώ κάναμε την ίδια ύλη αλλά αντι για 15 μαθήματα την εβδομάδα είχα μόνο 6. Μερικά διαρκούσαν όλο το χρόνο άλλα μόνο 4 μήνες (εξάμηνα) και κάναμε μάθημα στην τάξη, καθημερινά 50 λεπτά. Αρκετός χρόνος να καλύψουμε την ύλη και να καταλάβουμε το θέμα χωρίς την ανάγκη φροντιστηρίου. Στο τέλος του λυκείου είχαμε τις ίδιες γνώσεις. Στην εποχή μας, το σύστημα έχει αλλάξει σε εξάμηνα 5 μαθήματα και επέκτυσαν το χρόνο διδασκαλίας σε 80 λεπτά το κάθε μάθημα. Γίνονται 10 μαθήματα το χρόνο αλλά τα παιδιά μαθαίνουν την ύλη. Μέσα σε 35 χρόνια βλέπεις μικρές αλλαγές που βελτιώνουν τα σχολεία. Το Ελληνικό σύστημα θα μπορούσε να κάνει μικρές αλλαγές στο προγραμματισμό της ύλης που θα βοηθούσε τα παιδιά αλλά μετά από 35 χρόνια κάνουν ακόμα τα ίδια βιβλία.
Απλά πράγματα! Δε χρειάζεται να κόβουμε δάκτυλα, ούτε να τολμάμε μεγάλα πράγματα. Χρειάζεται σταθερότητα, όραμα για καλυτέρευση, μικρές αλλαγές και συνεχή δράση. Ανοιχτά σχολεία, όχι καταλήψεις και βλακίες και δουλειά! δουλειά! δουλειά! Όλα είναι δυνατά!
October 31, 2009 at 1:07 pm |
>Tasos: Έχεις πάθος – και αυτό είναι όμορφο και θετικό, κατά την άποψή μου. Βεβαίως και υπήρχαν λύσεις – και υπάρχουν. Αλλά προκειμένου να εφαρμοστούν χρειάζεται πολιτική βούληση – κάτι που δεν υπάρχει. Όσο και η παιδεία να αφορά στον καθένα μας, είναι η πολιτεία που θα ορίση την διαδικασία ως ελκυστική ή αποτρεπτική. Και στην πατρίδα μας η πολιτεία φρόντισε να την κάνη ΑΠΟΚΡΟΥΣΤΙΚΗ!
Η Παιδεία, όπως και όλες οι συνιστώσες μιας ωργανωμένης κοινωνίας, έχει ανάγκη υπόβαθρου -εύφορου εδάφους- προκειμένου να αναπτυχθή. Οι «μικρές αλλαγές και η συνεχής δράση» είναι το νερό και το λίπασμα στο δέντρο της Παιδείας. Αλλά προηγουμένως πρέπει να ΦΥΤΕΥΘΗ το δέντρο. Εδώ το δέντρο ήταν φαίνεται αυτοφυές και ως αυτοφυούς πλέον του συμπεριφέρεται η πολιτεία – περίπου κάπως έτσι:
«Σε φύτεψα; Δεν σε φύτεψα! Άντε τώρα φροντίσου μόνο σου και μη μου τα ζαλίζης…».
«Όλα είναι δυνατά», γράφεις. Πόσο δυνατόν είναι να πείσης τους πάσης φύσεως εαυτουλοκαλοπερασάκηδες να χαλάσουν την ζαχαρένια τους;
October 31, 2009 at 5:20 pm |
Μια φορά ήμουν στην Αθήνα σε συνάντηση με τον πρέσβη της Αμερικής και τον ρωτούσαν, “τι θα κάνεται για τα προβλήματα Ελλάδας – Τουρκίας”, αυτός είπε κάτι πολύ ενδιαφέρον. “Τα προβλήματα τα λύνουν οι ανθρώποι, οι πολιτικοί ακολουθούν”. Μου έκανε εντύπωση αυτό και πραγματικά έτσι είναι. Τι είναι οι πολιτικοί; άνθρωποι σα και μας. Όταν οργανωθούμε και τους πιέσουμε δεν έχουν καμμία άλλη λύση από το να ακολουθήσουν το λαό.
Στο παράδειγμα της παιδείας, αν οι γονείς οργανωθούν και πουν “τα παιδιά μας δεν αντέχουν να έχουν 15 μαθήματα και να κάνουν μόνο δύο ώρες το κάθε μάθημα την εβδομάδα”, η πουν “δεν έχουμε λεφτά για φροντιστήρια” η πολιτεία θα αναγκαστεί να αλλάξει το πρόγραμμα.
Τέλος πάντων, έχω γράψει και στους προήν και νυν προθυπουργούς για το θέμα της παιδείας και βλέπω ότι η νέα υπουργός σκέφτεται να μειώσει τα μαθήματα σε 8, πράγμα που δείχνει κάποια πρόοδος.
Πάντως Δεμονικέ, πιστεύω ότι ο κοινός Ελληνας πολίτης φέρει ευθύνη. Είναι εύκολο να λέμε για όλα φταίει το σύστημα, εμείς είμαστε μέρος του συστήματος και καλά θα είναι να συμετέχουμε σε αυτό. Όταν βλέπουμε κάτι προβληματικό καλά θα είναι να συμμετέχουμε στη λύση του προβλήματος, οχι μόνο να παραπονιόμαστε και να αφήνουμε τους άλλους να μας το λύσουν. Όταν κάνουμε αυτό τότε πραγματικά “είμαστε άξιοι της μήρας που δεχόμαστε”!
November 3, 2009 at 2:59 pm |
>Tasos: Συμφωνώ απολύτως. Εμείς φέρουμε την ευθύνη για ό,τι μας συμβαίνει – καλό ή κακό. Εμείς είμαστε το ΚΡΑΤΟΣ, αλλά δεν είμαστε το ΣΥΣΤΗΜΑ, σίγουρα όμως είμαστε μέρος του – είτε το αντιλαμβανόμαστε είτε όχι. Θα μπορούσαμε να έχουμε επηρεάσει το σύστημα προς το καλλίτερο με την συμμετοχή μας, αυτό όμως, φίλε Τάσο, σημαίνει ΓΝΩΣΗ. Γνώση του τι είμαστε, ποιος ο προορισμός μας και τι θα αιτιολογήση την ύπαρξή μας ως ελλόγων όντων.
Αλλά και η συμμετοχή σημαίνει ΓΝΩΣΗ (γιατί συμμετέχω;) και η ΓΝΩΣΗ προϋποθέτει ΠΑΙΔΕΙΑ. Και τότε μόνον θα οδηγήση στην συνειδητοποίηση και την εκ των πραγμάτων συμμετοχή του ατόμου σε όσα συμβαίνουν και το αφορούν. Διότι ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΠΟΥ ΝΑ ΜΗ ΜΑΣ ΑΦΟΡΑ. Απολύτως ΤΙΠΟΤΕ. Ούτε ακόμη και το ΚΟΨΙΜΟ ΕΝΟΣ ΜΟΝΟΝ ΔΕΝΤΡΟΥ ΣΤΟΝ ΑΜΑΖΟΝΙΟ.
Και φυσικά είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Αυτής που μας επιβάλλουν… για μας, αλλά χωρίς εμάς.
Και επειδή απ’ όπου και να εκκινήσουμε στην ΠΑΙΔΕΙΑ θα καταλήξουμε, είναι η επιμελημένη έλλειψή της που επιτρέπει στο ΣΥΣΤΗΜΑ να δρα όπως δρα.
Όμως εδώ πρέπει να προσέξης: Άλλο ΠΑΙΔΕΙΑ και άλλο ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ. Αυτό που παρέχεται πλέον είναι ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ και κατ’ ουδεμίαν έννοια ΠΑΙΔΕΙΑ.
Όσον αφορά τώρα στην παράθεση της απάντησης του Αμερικανού πρέσβη, ας μη σου διαφεύση ότι πρόκειται για κατ’ εξοχήν πολιτικό. Ο οποίος, προτάσσοντας τους «ανθρώπους» (τους λαούς δηλαδή) έναντι των πολιτικών στην λύση των προβλημάτων, δεν κάνει άλλο τίποτε από το να επιρρίπτη τις ευθύνες σε άλλους ώμους – η πάγια τακτική των κατ’ επάγγελμα πολιτικών. Ρώτησαν ποτέ οι ισχυροί τους λαούς για τα θέλω τους; Έλληνες, Ρωμαίοι, Τάταροι, Ρωμαιοβυζαντινοί, Τουρκμάνοι, Άραβες, Ισπανοί, Πορτογάλοι, Γάλοι, Γερμανοί, Ολανδοί, Βέλγοι, Άγγλοι, Αμερικανοί ή Ρώσοι; Ή, έστω, τα έλαβαν ποτέ υπ’ όψιν τους;
Οι άνθρωποι χωρίζονται σε δύο γενικές κατηγορίες: Τους εξουσιαστές και τους εξουσιαζόμενους. Οι τελευταίοι, οι λαοί δηλαδή, αποτελούν για τους πρώτους μιαν εύπλαστη μάζα, την οποία άγουν και φέρουν σύμφωνα με τις δικές τους επιδιώξεις και με την συνδρομή των πολιτικών. Τους οποίους οι λαοί εκλέγουν, τελούντες όμως σε πλήρη άγνοια και των σκοπών που εκείνοι υπηρετούν αλλά και των μακροχρόνιων συμφερόντων – δικών τους και των εξουσιαστών.