Οι μελλοθάνατοι του Πάσχα… (Επανάληψη)

Πριν τρία χρόνια έγραφα τα παρακάτω. Σήμερα είναι πάλι επίκαιρο το θέμα, μιά και, απ’ ό,τι ακούω, όλα τα καταλύματα σ’ όλη τη χώρα είναι κλεισμένα. Και καλά να πάνε οι άνθρωποι μερικές μέρες να ξακουραστούν, να δουλέψουν και τα ξενοδοχεία και τα μαγαζιά στην επαρχία, να κινηθεί κάπως η αγορά. Αλλά καλά, βρε αδέρφια, είναι ανάγκη να πληρώσουμε με ζωές τη γιορτή; Στο κάτω-κάτω παραμύθι είναι το πάσχα μην πάμε κι εμείς να θυσιαστούμε στο σταυρό της ασφάλτου! Διαβάστε και καταγράψτε στο μυαλουδάκι σας…

Στην, όμορφη αλλά εντελώς τρελλή, χώρα μας έχει καταργηθεί η θανατική ποινή από πολλά χρόνια. ‘Ομως, αυτή τη στιγμή που γράφω υπάρχουν κάπου 40-60 μελλοθάνατοι συνέλληνες, άντρες γυναίκες και παιδιά, που την ερχόμενη εβδομάδα ΔΕΝ θα είναι μαζί μας. Θα εκτελεστούν, χωρίς να είναι στυγεροί εγκληματίες, με δική τους υπαιτιότητα, ή άλλων συνελλήνων, και μάλιστα με πολύ απάνθρωπο τρόπο, πολλοί με βασανιστικό θάνατο. Θα κλείσουν οριστικά τα μάτια τους πάνω στην άσφαλτο που νομίζουν ότι θα τους οδηγήσει στη χαρά και στην ευωχία της γιορτής. Δεν θα ήθελα να ξέρω ποιοί θα είναι αυτοί αλλά υπάρχουν σήμερα και ζουν και κινούνται ανάμεσά μας. Ετοιμάζουν την πασχαλινή έξοδο με πολλή φροντίδα αλλά τους ξεφεύγει η φροντίδα για την ίδια τους τη ζωή. Και όταν θα αφήσουν το άψυχο σώμα τους κάπου στον γκρίζο δρόμο, θα σκορπίσουν και τη δυστυχία σε πολλούς άλλους ανθρώπους, αυτούς που τους γέννησαν, που τους παντρεύτηκαν , που τους έχουν γονείς, αδέρφια, φίλους, συνεργάτες!

Και θα υπάρξουν κι άλλοι που μπορεί να αποφύγουν την ολοσχερή εκτέλεση, αλλά την ερχόμενη εβδομάδα θα ανήκουν στην κατηγορία των “σακάτηδων”. Θα έχουν χάσει χέρια, πόδια, ικονότητα να κινηθούν, να κάνουν όλα αυτά που κάνουν ανέμελα σήμερα. Μετά από πολύμηνη παραμονή σε εντατικές και νοσοκομειακά κρεβάτια, θα καταλήξουν μόνιμα καβάλα σε αναπηρικές πολυθρόνες, ή με πατερίτσες, ή άλλα βοηθήματα. Δεν θα μπορούν να εργαστούν, να κάνουν έρωτα, να δουν τη φύση και θα σκορπίσουν και τη δυστυχία και το άγχος σε πλήθος δικούς τους ανθρώπους που τους αγαπούν!

Αξίζει, άραγε, το ρίσκο αυτή η λεγόμενη “έξοδος”; Αν πριν από 100 χρόνια, τότε που περίπου ξεκίνησε η περιπέτεια του αυτοκινήτου στην ανθρωπότητα, εμφανιζόταν ένα τζίνι και πρόσφερε στους ανθρώπους ένα μέσο για να κινούνται γρήγορα και άνετα, με αντίτιμο μερικά εκατομμύρια θανάτους κάθε χρόνο και μερικά εκατομμύρια σακατεμένα υπολείματα ανθρώπων, σίγουρα η τότε ανθρωπότητα θα είχε απορρίψει με βδελυγμία αυτήν την προσφορά! Δείτε όμως ότι, σιωπηρά, την έχει αποδεχτεί και χωρίς να της έχει γίνει έτσι ακριβώς!

Σήμερα δεν θα γκρινιάξω για άλλα, ευτελή, θέματα. Σκέφτομαι μόνο την εκατόμβη που θα συμβεί στους δρόμους μας από Παρασκευή μέχρι Τρίτη. Γιατί θα συμβεί. Είναι στατιστικό δεδομένο. Και θλίβομαι αφάνταστα!

Αν έστω κι ένας από σας επηρρεαστεί από τούτο το γραφτό και προσέξει περισσότερο, και σωθεί από το γιορτινό τέρας της ασφάλτου, θα άξιζε σε χρυσό τα 10’ που έδωσα για να το γράψω.

ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΑΔΕΡΦΙΑ!