Είναι άδικη η επίθεση;


Ελαβα, με e-mail, το παρακάτω κείμενο και ομολογώ ότι με έβαλε σε σκέψεις. Βέβαια το κείμενο δεν κάνει αναφορά στο εμπορικό ισοζύγιο όπου έχουμε τεράστιο χάσμα, λόγω ανισορροπίας μεταξύ εισαγωγών και εξαγωγών, ούτε στην έλλειψη παραγωγής στην Ελλάδα, σε αντίθεση με τις άλλες χώρες που χρησιμοποιεί ως αναφορά. Δεν ξέρω πώς διαμορφώνουν τον μαθηματικό τύπο τα μεγέθη της παραγωγής, αλλά όπως τα λέει εδώ ο Δελαστίκ φαίνεται ότι μας κάνουν άδικη επίθεση όλοι τους, χωρίς να γνωρίζουμε και τον λόγο. Παίρνει πολύ νερό η κουβέντα, μια και δεν είμαι σε θέση να εκφέρω υπεύθυνη γνώμη. Αν εσείς ξέρετε κάτι παραπάνω ας μας διαφωτίσετε κι εμάς…

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ή ΠΟΙΟΣ ΔΟΥΛΕΥΕΙ ΠΟΙΟΝ !!!!!!!!!

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Στην πολιτική επίθεση εναντίον της χώρας μας που έχει εξαπολύσει η Γερμανία και άλλες δυνάμεις της ΕΕ και στην κερδοσκοπική επίθεση που τη συνοδεύει, χρησιμοποιούνται ένα σωρό προπαγανδιστικοί μύθοι και ανακρίβειες, προκειμένου να τρομοκρατήσουν τους Ελληνες εργαζόμενους και να παραλύσουν εκ των προτέρων τις όποιες αντιδράσεις τους στα μέτρα στραγγαλιστικής λιτότητας που υποχρέωσαν τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου να εξαγγείλει.

Επικεντρώνοντας όλη τη συζήτηση στο ύψος του ελλείμματος και του δημόσιου χρέους, επιχειρείται η παραπλάνηση της ανενημέρωτης κοινής γνώμης.
Χρεοκοπεί άραγε μια χώρα όταν επί σειρά ετών έχει ελλείμματα; Ναι, είναι η απάντηση που προσπαθούν να υποβάλουν. Οχι, είναι η σωστή απάντηση. Σε καμιά περίπτωση δεν αρκούν τα ελλείμματα για να οδηγηθεί μια χώρα σε χρεοκοπία.
Για του λόγου το αληθές, ας δούμε τι γίνεται στις οικονομικές υπερδυνάμεις του πλανήτη – την ευρωζώνη, τις ΗΠΑ, την Ιαπωνία.

Και οι τρεις, ολόκληρη τη δεκαετία 2001 – 2010 (εννοείται ότι για το 2010 αναφερόμαστε σε προβλέψεις) είχαν ελλείμματα και μόνο ελλείμματα και τα δέκα ανεξαιρέτως συνεχή χρόνια!
Η ευρωζώνη 6,6% για το 2010 και 6,2% για το 2009, αλλά και 2,5% το 2002 ή 3% το 2003.
Πολύ χειρότερη η κατάσταση στις ΗΠΑ: έλλειμμα 10% το 2010 και 12,5% το 2009 ή 5,9% το 2008. Επίσης 3,7% το 2002 και 4,8% το 2003.
Στην Ιαπωνία απερίγραπτα χειρότερα τα πράγματα: έλλειμμα 8% το 2002 και επίσης 8% το 2003, αλλά και 5,8% το 2008 και 10,5% το 2009 ή 10,2% το 2010! Για ολόκληρη τη δεκαετία, τα ελλείμματα της Ιαπωνίας ήταν σαφώς χειρότερα από αυτά της Ελλάδας!
Ναι, λένε κάποιοι, όμως η Ελλάδα δεν έχει μόνο υψηλά ελλείμματα έχει και υψηλό δημόσιο χρέος.

Η Ιαπωνία να δείτε! Στο 135,4% (!) του ΑΕΠ της βρισκόταν το δημόσιο χρέος της ήδη από το 2000 και καθόλου δεν έχει μειωθεί στη διάρκεια της δεκαετίας. Αντιθέτως έχει εκτοξευθεί στο 197,2% (!), όταν το ελληνικό δημόσιο χρέος ήταν 112,6% το 2009 και εκτιμάται ότι θα φτάσει στο 125% το 2010.
Επειτα, ο περιορισμός της συζήτησης στο δημόσιο χρέος δεν επιτρέπει την πλήρη απεικόνιση της κατάστασης.
Αν επεκτείνουμε την ανάλυση στο συνολικό χρέος κάθε χώρας (το σύνολο του ποσού δηλαδή που έχει δανειστεί το κράτος, οι επιχειρήσεις και οι ιδιώτες, άρα δημόσιο συν ιδιωτικό χρέος), η εικόνα αλλάζει εντυπωσιακά.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, το συνολικό χρέος της Ελλάδας είναι στο ύψος του 179% του ΑΕΠ. Εξαιρετικά υψηλό, μπορεί να νομίσει κανείς. Ισως, αλλά ο μέσος όρος της ΕΕ είναι… 175%!

Ιδιο δηλαδή με της Ελλάδας.
Στο συνολικό χρέος δε καθόλου «πρωταθλήτρια» της ευρωζώνης δεν είναι η Ελλάδα.

Την ξεπερνούν η Ολλανδία (!) με 234%,

η Ιρλανδία με 222%,

το Βέλγιο με 219%,

η Ισπανία με 207%,

η Πορτογαλία με 197%,

η Ιταλία με 194% και πάει λέγοντας.
Εντυπωσιακά στοιχεία προκύπτουν επίσης όταν ασχοληθεί κανείς με το εξωτερικό χρέος μιας χώρας (πόσα χρωστούν δηλαδή το κράτος, οι επιχειρήσεις και οι ιδιώτες μιας χώρας σε ξένες τράπεζες, δεδομένου ότι πάντα ένα τμήμα του χρέους αναφέρεται σε τράπεζες της ίδιας της χώρας).
Περιορίζοντας το δείγμα στις βαλλόμενες μεσογειακές χώρες (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία) και στην Ιρλανδία, η οποία ως… χώρα-φούσκα του νεοφιλελευθερισμού έχει συρρικνωμένο σχετικά δημόσιο χρέος αλλά αστρονομικό χρέος επιχειρήσεων και ιδιωτών, προκύπτει μια εντελώς διαφορετική κατάταξη αυτών των χωρών.
Στο εξωτερικό χρέος, λοιπόν, διαπιστώνουμε ότι η Ιρλανδία χρωστάει στους ξένους το… 414% του ΑΕΠ της και η Πορτογαλία το 130% του δικού της ΑΕΠ.
Σε σαφώς καλύτερη μοίρα βρίσκονται η Ελλάδα με 89,5% του ΑΕΠ και η Ισπανία με 80% βάσει των στοιχείων που δίνει η γερμανική εφημερίδα «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε».
Υπάρχουν κι άλλες χώρες της ευρωζώνης, λοιπόν, που στην πραγματικότητα χρωστούν περισσότερα στις τράπεζες ή στους ξένους από την Ελλάδα.


ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ

Κερδοσκοπικά και πολιτικά τα αίτια

Εξι χώρες της ευρωζώνης τουλάχιστον με επικεφαλής την Ολλανδία και το Βέλγιο, έχουν συνολικό χρέος (δημόσιο και ιδιωτικό) μεγαλύτερο από αυτό της Ελλάδας!

Δέκα ολόκληρα χρόνια η Ιαπωνία έχει δημόσιο χρέος τρομερά μεγαλύτερο από αυτό της Ελλάδας και παράλληλα την ίδια δεκαετία έχει ελλείμματα κατά μέσο όρο πολύ χειρότερα από τα ελληνικά!
Ο κατά κεφαλήν εξωτερικός δανεισμός της Ιρλανδίας είναι σχεδόν οκταπλάσιος (!) από της Ελλάδας.

Το γεγονός ότι για καμιά από αυτές τις χώρες δεν λένε ότι χρεοκοπεί (πολύ σωστά, άλλωστε), ενώ το λένε για την Ελλάδα (εντελώς αβάσιμα), αποδεικνύει ότι η χώρα μας βρίσκεται στο επίκεντρο πολιτικών και κερδοσκοπικών επιθέσεων.

Τελικά Χρεοκοπεί η Ελλαδα ή η…ΕΕ;

4 Responses to “Είναι άδικη η επίθεση;”

  1. nicolaos demonicos Says:

    > Ο κ. Γελαστίκ (δεν έχω λάθος) δεν προβαίνει σε ανάλυση. Σημειώνει τα χρέη και τις άμεσες ανάγκες των διαφόρων χωρών γνωρίζοντας ότι, αναφερόμενος στις υπερχρεωμένες χώρες, προσφέρει στην κυβέρνηση αλλά και όλες τις υπάρξασες κυβερνήσεις το «άλλοθι»: «αφού κι εκείνες χρωστούν τα μαλλιοκέφαλά τους, γιατί όχι εμείς; Και αφού εκείνες δεν έχουν συνέπειες, γιατί εμείς;», μη σημειώνοντας το σημαντικό: ότι εκείνες παράγουν και θα αποπληρώσουν τα τεράστια χρέη τους από τον παραχθησόμενο πλεονάζοντα πλούτο. Εμείς πώς και από πού τα… μικρά ή μικρότερα χρέη μας;
    Μα είναι προφανές: Από την δραματική μείωση των αποδοχών και κόστους ασφάλισης των εργαζομένων σε όλους τους τομείς, την μείωση της σύνταξης με ταυτόχρονη αύξηση του χρόνου εργασίας και συνεπώς του προσδόκιμου είσπραξής της, την χωρίς αιτιολόγηση και αποζημίωση απόλυση, ώστε να δοθή έδαφος στο μεγάλο κεφάλαιο να προβή σε συμφέρουσες επενδύσεις στην Ελλάδα. Και φυσικά από την έμμεση και πλέον ειδεχθή φορολογία των πολλών, αλλά και την επιβάρυνσή τους με νέους, καθαρά εισπρακτικής μορφής, φόρους.
    Και πώς θα επιτευχθή αυτό χωρίς μαζικώτατες και διαρκείς κινητοποιήσεις; Μα κι αυτό είναι προφανές: Με προμετωπίδα την «πολιτική επίθεση εναντίον της χώρας μας που έχει εξαπολύσει η Γερμανία και άλλες δυνάμεις της ΕΕ και την κερδοσκοπική επίθεση που τη συνοδεύει, (όπου) χρησιμοποιούνται ένα σωρό προπαγανδιστικοί μύθοι και ανακρίβειες, προκειμένου να τρομοκρατήσουν τους Έλληνες εργαζόμενους και να παραλύσουν εκ των προτέρων τις όποιες αντιδράσεις τους στα μέτρα στραγγαλιστικής λιτότητας που ΥΠΟΧΡΕΩΣΑΝ τον —πρωτόβγαλτο και αδαή περί την χρονίζουσα κατάσταση πραγμάτων— πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου να εξαγγείλει». Θου, Κύριε!!!
    Εν τέλει, ποιο είναι το επίπεδο παραγωγικότητας στην πατρίδα μας; Στην οποία, τα τελευταία χρόνια, και λόγω των αφειδών-πελατειακών παράλογων ημιπαράνομων αλλά και εντελώς παράνομων επιδοτήσεων σε πολλούς κλάδους της οικονομικής ζωής, η έννοια παραγωγικότητα έλαβε επ’ αόριστον άδεια μετ’ υψηλοτάτων αποδοχών.

  2. Tasos Says:

    Οι συγκρίσεις με την Ιαπωνία και τις ΗΠΑ μπορεί φαινομενικά να έχουν αξία αλλά στην ουσία είναι αβάσιμες διότι οι χώρες αυτές δεν αποτελούν μέρος της ΕΕ και ουσιαστικά δεν έχουν την υποχρέωση να αναφέρουν τα στατιστικά τους στοιχεία σε κάποια κινή επιτροπή η χρειάζεται να ακολουθούν τους νόμους της ΕΕ.
    Τώρα σε σύκριση με τις χώρες της ΕΕ ο γραφών αναφέρεται σε “συνολικό χρεός” αλλά αυτό δεν αρκεί να ισοπεδώσει τα κριτήρια. Αν μη τι άλλο, το μόνο που αποδυκνύει το άρθρο είναι ότι ο ιδιοτικός τομέας στην Ελλάδα δεν ευθύνεται για το τεράστιο χρεός και ότι η ευθύνη βρίσκεται στο δημοσίο. Και ουσιαστικά αγαπητοί, ποιό είναι το πρόβλημα της ΕΕ και των οίκων αξιολόγησης; η αναξιοπιστία της ελληνικής κυβέρνησης, των στατιστικών στοιχείων και της ανεξέλενκτης δημοσιονομικής σπατάλης.
    Οι κυβερνήσεις της χώρας μας συνεχίζουν να επεκτύνουν το μέγεθος ενός κακού δημοσίου τομέα που μόνο υπηρεσίες δεν προσφέρει, δημιουργεί ένα περιβάλον αναμενώμενων δικαιωμάτων που απλά δε μπορεί να υποστεί η σχετικά μικρή ιδιοτική απασχόληση. Οι ίδιες κυβερνήσεις υπόσχονται σε Ελληνες και Ευρωπαίους πράγματα που δεν έχουν τη δυνατότητα η τη θέληση να ικανοποιήσουν. Κρύβουν στοιχεία και μαγειρεύουν στατιστικά στοιχεία για να αγοράσουν χρόνο και ουσιαστικά έχουν φερθεί ανηθικα μπροστά στο λαό και τον κόσμο.
    Ας αφήσουμε τους Ευρωπαίους και τους αξιολογητές εμείς οι Έλληνες τι λέμε για τη χώρα μας; Είστε ευχαριστημένοι με τις αντιμετωπίσεις των κυβερνήσεων μας; Πιστεύεται ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε καλή δημοσιονομική θέση; Έχεται θετική η αρνητική γνώμη για το μέλλον της χώρας μας; Είστε υπερήφανος για τη θέση που καταλαμβάνει η Ελλάδα σε συγκριτικές μελέτες; Σας ενδιαφέρει αν η Ελλάδα χρεωκοπήσει;

    Μια λέξη για τα “κερδοσκοπικά παιχνίδια”. Αυτά είναι φαντασίες της και δεν έχουν να κάνουν τίποτα με την πραγματικότητα. Οι δανειστές που μας δείνουν χρήματα αξιολογούν το ρίσκο μιας οικονομίας (προσωπικής, επαγγελματικής, δημόσιας) και ανάλογα με την αξιολόγηση τους ορίζουν και τα επιτόκια. Μπορούμε να λέμε ότι θέλουμε για εσωτερική κατανάλωση αλλά όταν ζητάμε χρήματα τα κριτήρια είναι οριοθετημένα ανάλογα με τις δυνατότητες μας. Αν ζούσαμε σε ένα κενό τότε αυτά που κάνουμε σε καθημερινή βάση δεν έχουν νόημα, όταν όμως ζητάμε βοήθεια από ξένους οι πράξεις μας παίζουν μεγάλο ρόλο στο πόσο μας εμπιστεύονται. Δυστυχώς αποδείξαμε ότι δεν είμαστε άξιοι εμπιστοσύνης και το πληρώνουμε ακριβά.

  3. heliotypon Says:

    >Nicolaos Demonicos + Tasos: Σωστά τα λέτε. Το χειρότερο είναι ότι δεν παράγουμε τίποτα. Ούτε γεωργικά προϊόντα πλέον. ‘Η, για να είμαι ακριβής, παράγουμε ολοένα λιγότερα! Όταν σ’ ένα κουτί δεν μπαίνουν λεφτά, αλλά φεύγουν διαρκώς, κάποτε θα αδειάσει. Και όχι μόνο είναι άδειο σήμερα, αλλά έχουμε δανειστεί για να το γεμίσουμε προσωρινά. Κι αν είχαμε παραγωγή ή ισχυρό τουρισμό ή έστω, μεταναστευτικό χρήμα, θα υπήρχε ελπίδα κάποτε να πληρώσουμε τα δανεικά. Τώρα από πού; Αν θέλαμε να μην έχουμε χρέη, θα έπρεπε να ζούμε σε συνθήκες της δεκαετίας του 1950. Να μην έχουμε αυτοκίνητα, ούτε ηλεκτρικά είδη στα σπίτια μας, ούτε τηλεοράσεις, φυσικά, ούτε να αγοράζουμε σινιέ ρουχαλάκια, ούτε να πηγαίνουμε για τουρισμό στα Μπαλί και στις Ταϋλάνδες, να ζεσταινόμαστε με μαγγάλια και φουφούδες και να δουλεύουμε σχεδόν όλοι στα χωράφια για να βγάλουμε τον επιούσιο.

  4. Μαύρος Γάτος Says:

    “Η Ιαπωνία να δείτε!”

    ¨εχω πέσει κάτω και χτυπιέμαι από τα γέλια…. η σύγκριση σπάει κόκκαλα!!!!

Leave a comment