Μέσα σ’ αυτή την κατάσταση της διαρκούς δουλείας δεν εξελιχθήκαμε. Και θα ρωτήσει κάποιος: “καλά, γιατί δεν μπορέσαμε στα περίπου 200 χρόνια ελευθερίας να εξελιχθούμε;” Δυστυχώς η πολιτιστική εξέλιξη είναι πολύ αργή διαδικασία. Και είναι αργή γιατί το πολιστιστικό status, δηλαδή η νοοτροπία, οι συνήθειες των ανθρώπων, ο τρόπος που εργάζονται και αντιμετωπίζουν τους άλλους και τη ζωή, μεταδίδεται από τη μιά γενιά στην άλλη και μπορεί να μεταβληθεί μόνο ελάχιστα σε κάθε γενιά και με την προϋπόθεση της ύπαρξης αποτελεσματικής παιδείας. Κι εμείς σωστή παιδεία δεν έχουμε.
Επί πλέον, οι ανασφάλειές μας, “κληροδότημα” της ψυχολογικής κατάστασης του υπόδουλου, μας ωθούν σε αναζήτηση της ασφάλειας με λάθος τρόπους, που, σε συνδυασμό με τη μειωμένη μας γνώση και εμπειρία στην παραγωγική διαδικασία (ακόμη και στην αγροτική) δημιουργούν αδιέξοδα. Πουθενά σχεδόν δεν υπάρχει παραγωγικό περιβάλλον. ‘Ετσι ένα τεράστιο μέρος του πληθυσμού, έχοντας επίγνωσης της ανικανότητάς του να παράγει αγαθά που απαιτεί η σύγχρονη ζωή, στρέφεται σε “ασφαλείς” αναζητήσεις τρόπων επιβίωσης. Δεν είναι τυχαίο ότι σχεδόν όλοι οι ‘Ελληνες/δες “οραματίζονται” δημόσιες αργομισθίες, αναζητούν με πάθος το άκοπο κέρδος μέσω τζόγου (προπο, λαχεία, κ.α.). Και παλιότερα βάσιζαν τις ελπίδες τους για επιβίωση σε “διορισμό” στον δημόσιο τομέα, σε πλούσιο/α γαμπρό/νύφη ή στην κληρονομιά του πλούσιου θείου από την ξενιτιά. Αμφιβάλλω αν υπάρχουν Ευρπαϊκές χώρες όπου μιά από τις ευχές στις/στους νέες/νέους είναι “Και μ’ έαν καλό γαμπρό/νύφη” με την οικονομική έννοια βεβαίως! Οι παλιές Ελληνικές ταινίες, μέσα στην ιλαρότητά του πικρού χιούμορ, μας δίνουν ανάγλυφο το πραγματικό οικονομικό κλίμα των δεκαετιών εκείνων.
Για να παράγεις ένα είδος (ή υπηρεσία) που έχει ζήτηση μέσα και έξω από τη χώρα, πρέπει να έχεις όχι μόνο ένα τεχνολογικό υπόβαθρο, αυτό που λέμε “τεχνογνωσία”, αλλά και τον τρόπο να το πουλήσεις. Και για να τα αποκτήσεις αυτά πρέπει να έχεις εργαστεί σε αντίστοιχους τομείς. ‘Ενας απόφοιτος ΑΕΙ, π.χ. ένας μηχανικός όσο έξυπνος και μορφωμένος κι αν είναι, αν δεν έχει εργαστεί, για να αποκτήσει εμπειρία, σε ένα εργοστάσιο θα είναι δύσκολο να ξεκινήσει μόνος του μιά παραγωγική διαδικασία, ακόμη κι αν διαθέτει τα απαραίτητα κεφάλαια, κάτι επίσης δύσκολο. Και τα εργοστάσια που έχουμε στην Ελλάδα είναι λίγα και όλα σε λίγους τομείς, όπως των τροφίμων, της μεταλλευτικής, της οινοποιίας, της ένδυσης, της κλωστοϋφαντουργίας, ενώ οι δύο τελευταίοι τείνουν να εξαφανιστούν λόγω ισχυρού ανταγωνισμού. Οι τομείς των ηλεκτρονικών, της μηχανολογίας, της χημείας και όσοι εξαρτώνται από αυτούς είναι σχεδόν ανύπαρκτοι. Λόγω δε της μη εκλογικευμένης παραγωγικής διαδικασίας και έλλειψης οργάνωσης (αλλά και γραφειοκρατικών και φορολογικών προβλημάτων) ακόμη και παραδοσιακοί τομείς για την Ελλάδα, όπως των ξυλουργικών κατασκευών, δεν είναι ανταγωνιστικοί.
‘Ετσι, έχουμε εκατομμύρια νέους και σφριγηλούς ανθρώπους που ΔΕΝ ξέρουν να κάνουν καμιά παραγωγική δουλειά και περιφέρονται άνεργοι, ελπίζοντας να βρουν μιά θέση στο δημόσιο τομέα ή σε επιχείρηση που πουλάει κάποια εισαγόεμνα είδη ή υπηρεσίες. Και δεν φταίνε αυτοί, αλλά η διάρθρωση της οικονομίας που είναι μεταπραττική κυρίως και όχι παραγωγική. Η παραγωγή δεν απασχολεί σχεδόν κανένα, ούτε το κράτος, ούτε τους πολιτικούς που δεν έχουν καταλάβει από τι πάσχει η οικονομία της χώρας μας. Εισάγουμε τα πάντα σχεδόν, ακόμη και αγροτικά προίόντα από την Ευρώπη, το Ισραήλ, την Αργεντινή, την Αφρική, και άλλες περιοχές (και σε χαμηλότερες τιμές), ενώ οι αγρότες μας περιμένουν να κερδίσουν το καρβέλι από πικοιλώνυμες επιδοτήσεις, χωρίς να τους απασχολεί η ποιτική και οργανωμένη παραγωγή.
Και λογικά θα με ρωτήσει κάποιος: “Εσύ έξυπνε που τα λες αυτά, τι προτείνεις;”. Δεν ξέρω αν έχω κάτι να προτείνω γιατί κι εγώ αρκετά μπερδεμένος είμαι. Αν είχα την ευθύνη της ανάπτυξης, πάντως, θα ξεκινούσα από τα εύκολα και τα εύκολα είναι να δώσουμε κίνητρα για να έρθουν ξένες επιχειρήσεις στη χώρα, που θα δημιουργήσουν, μεσοπρόθεσμα, βιομηχανικό περιβάλλον από το οποίο θα ξεπετάγονταν και νέες παραγωγικές επιχειρήσεις. Είδατε πώς αναπτύχθηκε βιομηχανικά η Κίνα, από μια χώρα παραγωγής ριζιού που ήταν…
ΑΛλά χρειάζεται μυαλό ελεύθερο από αγγυλώσεις και ιδεοληψίες….
Μουνί 
October 29, 2016 at 6:44 pm |
Θα συμφωνήσω απολύτως και σε γενικές γραμμές με την προσέγγιση. Το μόνο επί του οποίου θα σου ζητήσω επεξήγηση είναι η διατύπωση «“κληροδότημα” της ψυχολογικής κατάστασης του υπόδουλου» και, ακόμη περισσότερο τι εννοείς «κληροδότημα» και πώς εννοείς τον «υπόδουλο».
Έρρωσο
October 30, 2016 at 9:24 am |
Επειδή οι κάτοικοι αυτού του τόπου (δεν λέω λαός γιατί δεν είμαι βέβαιος για τη συνέχεια λαού…) ήσαν υπόδουλοι επί χιλιάδες χρόνια (Ρώμη, Βυζάντιο, Οθωμανοί) απέκτησαν αταβιστική νοοτροπία υποδούλου, που κληροδοτήθηκε απο γενιά σε γενιά και εξακολουθεί και σήμερα να είναι παρούσα και να μεταδίδεται. Ο υπόδουλος είναι αυτός που δεν διαθέτει πλήρη ελευθερία και δικαιώματα πολίτη, όπως σήμερα (αλλά και στην αρχαία Ελλάδα, από όσα ξέρουμε) νοείται. Σχετικές έννοιες είναι όλες αυτές βέβαια, αλλά με κάποια κοινή αποδοχή των όρων.
October 30, 2016 at 3:04 pm |
Ας το συνεχίσουμε, έχει σημασία.
Δεν διαφωνώ ότι οι κάτοικοι αυτού του τόπου (δεν λέω Έλληνες, διότι Έλληνα σε ορίζει η συνείδηση της καταγωγής), ως επί χιλιάδες χρόνια υπόδουλοι στην Δυτική και Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και στην συνέχεια στην Οθωμανική, απέκτησαν αταβιστική νοοτροπία υποδούλου, ενώ συγχρόνως εδραιώθηκε από γενιά σε γενιά ως κατ’ αρχάς ανάγκη επιβιώσεως αυτό που σήμερα αποκαλούμε «ελληνική πανουργία»: η παντί τρόπω αποφυγή καταβολής οιασδήποτε μορφής φόρου στην κρατική εξουσία, γεγονός το οποίον κατ’ εκείνες τις στιγμές εξελαμβάνετο –και ήταν– ως τρόπος (ακόμη και μέθοδος) αντιστάσεως. Τρόπος ο οποίος αν δεν ενετάθη, δεν έδειξε να κάμπτεται κατά τα επακολουθήσαντα περίπου 200 χρόνια «ελεύθερης» ζωής. Τουναντίον μετετράπη σε νοοτροπία γενικού χαρακτήρος και, τη βοηθεία των γελοίων πολιτικών τους οποίους μονίμως επιλέγουμε να εκλέγουμε, διότι όμοιος ομοίω αεί πελάζει, και της σχεδόν παντελούς ελλείψεως παιδείας φοβούμαι ότι κατέστη εγγενής ποιότητα του κατοίκου αυτού του ιερού τόπου. Γνωστοί δε και οι πέραν του ανωτέρω λόγοι.
Υπάρχει όμως και ένας δεύτερος, ίσως εξ ίσου σημαντικός παράγοντας, και δεν είναι άλλος από το δουλωτικό ως εκ της φύσεώς του ιουδαιογενές θρήσκευμα, τον λεγόμενο χριστιανισμό. Δούλους και πτωχούς τω πνεύματι προτιμά ο υποτιθέμενος ιδρυτής του ως πιστούς ακολούθους του, δούλους και πτωχούς τω πνεύματι παρέχει στον έτερο εξουσιαστικό πυλώνα η πολιτεία, παρέχοντας την αναγκαία προς τούτο μορφή παιδείας και στερώντας την μορφή εκείνη που πιθανόν ήθελε προπαρασκευάση ελεύθερους ή, έστω, πλείον ελευθέρους ανθρώπους, πιθανούς πολίτες.
Αλλά πολίτης σημαίνει Συνείδηση του Είναι του ατόμου, το δε σύστημα –όποιο σύστημα χωρίς καμμία απολύτως εξαίρεση, πολύ περισσότερο το ελληνογενές– υπηκόους θέλει και υπηκόους προπαρασκευάζει, ώστε να διαιωνίζεται η κακομοιριά των από κάτω προς αγαλλίασαν των από πάνω.
Με άλλα λόγια, πλέον οι κάτοικοι αυτού του τόπου έχουν μετατραπή σε πνευματικούς δούλους. Και ενώ ο σωματικός δούλος στο πνεύμα θα προστρέξη ώστε να αντλήση την δύναμη να σπάση τις αλυσίδες του ή να ανακράξη «καλλίτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή», ομοίως πιθανόν και ο ηθικός δούλος, ο κατ’ Αριστοτέλην δούλος του επιθυμητικού μέρους της ψυχής, ο πνευματικός δούλος πού άραγε θα προστρέξη;
Μυαλό ελεύθερο από αγγυλώσεις και ιδεοληψίες, γράφεις. Πώς και πού;
Έρρωσο, φίλε μου.
October 30, 2016 at 3:57 pm |
Το θυμήθηκα αφού είχα πατήσει το Post Comment. Του Παλαμά.
“Δεν έχεις Όλυμπε θεούς, μηδέ λεβέντες η Όσσα.
Ραγιάδες έχεις μάνα γη, σκυφτούς για το χαράτσι.
Κούφιοι κι οκνοί καταφρονούν την θεία τραχειά σου γλώσσα,
των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι.”
Εις μνήμην των ραγιάδων του Πα.Σο.Κ. και λοιπών συνοδοιπόρων ή αδιαφόρων της 11.01.1982, κατά το μεταμεσονύκτιον της οποίας καταργήθηκε η Ελληνική Γλώσσα, αρχηγεύοντος του ολεθρίου εξωνημένου Ανδρέα Παπανδρέου.
Εις τιμήν της μνήμης του οποίου και ίδρυμα θεσπίσαμε.
Τόσο άκριτοι και ανιστόρητοι.
Ως λαός βεβαίως.
Άξιοι της μοίρας μας.
Της έως τώρα και ούτινος μας επιφυλάσσεται.
Άξιος ο μισθός μας.
Άξιοι!!!
October 31, 2016 at 6:57 am |
Καλώς επέστρεψες!
October 31, 2016 at 5:19 pm |
Χαρά μου να δεχτώ την επίσκεψή σου… 🙂
October 31, 2016 at 12:44 pm |
εγώ όλες τίς απαντήσεις τίς εχω βρή εδώ http://katotokerdos.blogspot.gr/2013/08/blog-post_20.html
είναι μύθος ότι μάς έφταιξε ή “υποδούλωση” γιατί τέτοιο πράγμα δεν υπήρξε .
November 2, 2016 at 9:37 am |
“Γιατί δέν μπορέσαμε στά περίπου 200 χρόνια ελευθερίας νά έξελιχθούμε ”
Γιατί όταν οί άλλοι θεμελίωναν τίς κοινωνίες τους πάνω στήν επιστημονική παραγωγή , σ’ μάς εδώ επικράτησαν σάν πνευματική εξουσία οί “καλλιτεχνοδιανοούμενοι” τής γενηάς τού ’30 .
November 15, 2016 at 8:34 pm |
Το πρόβλημα είναι ότι δεν εξλίχθηκαν οι Ελληνικές κοινωνίες (δεν ήταν μία, αλλά πολλές). Και θα δεις ότι υπάρχουν διαφορές. Τα επτάνησα, π.χ. που δεν υποδουλώθηκαν στους οθωμανούς είχαν διαφορετική εξέλιξη. Αλλά οι περισσότερες Ελληνικές κοινότητες δεν πέρασαν από τα εξειλικτικά στάδια που πέρασαν οι άλλοι λαοί τηυς Ευρώπης. Και πολλοί Βαλκανικοί λαοί είχαν την ίδια τύχη. Μόνο που η κομμουνιστική εποχή προκάλεσε κάποιες εξελικτικές διαδικασίες σε πολλούς απ’ αυτούς, αλλά σε γενικές γραμμές τα ίδια μ’ εμεάς είναι κι αυτοί.