Με ψυχραιμία…

Τον είχα πολλές φορές κατηγορήσει (σε παρέες) ως αποστάτη και γρουσούζη. Παρασυρμένος, ως φοιτητής, φώναξα σε συλλαλητήρια εναντίον του. Με συναισθηματικά κριτήρια είχα την εντύπωση ότι ήταν διεφθαρμένος πολιτικός. Τον καιρό που ο Α. Παπανδρέου φάνταζε στα μάτια μου σαν ελευθερωτής από την τυρανία της δεξιάς, τον θεωρούσα εκφραστή της σκληρής δεξιάς. Τα σχόλια, ακόμη και τα ανέκδοα που κυκλοφορούσαν τον είχαν παρουσιάσει σαν έναν  αδίστακτο “κακοποιό” της πολιτικής. Κι όμως, τίποτε απ’ όλα αυτά δεν ήταν. Με τα λάθη του, όπως όλοι, ποτέ δεν έκανε δημαγωγία, ποτέ δεν λαΐκισε, ποτέ δεν χάϊδεψε αυτιά ούτε …τσέπες για να μαζέψει ψήφους. Κουμπαριές έκανε στην Κρήτη και εκεί τελείωνε η ψηφοθηρική του δραστηριότητα.

‘Επρεπε να περάσουν πολλά χρόνια, που έφεραν ωριμότητα και πολλοί καραγκιόζηδες και ρεμάλια από την πολιτική, για να εκτιμήσουμε την πολιτική ποιότητα του Μητσοτάκη. Πολλοί τον βρίζουν γενικώς και αορίστως, αλλά δεν έχω δει να τον κατηγορούν για σημαντικά πολιτικά κρίματα. Του είχε μείνει η ρετσινιά της αποστασίας, αλλά αν αναλογιστούν, όσοι έζησαν τα γεγονότα εκείνης της εποχής, θα δουν ότι το φωτοστέφανο του “Γέρου της Δημοκρατίας” δεν ήταν και τόσο …λαμπερό! (κατά το ΚΚΕ ο Γέρος έστελνε κόσμο στα ξερονήσια…). Και η αποστασία ήταν μιά πολιτική πράξη ψυχραιμίας, ίσως ενδεδειγμένη για την εποχή που έγινε…

Η γυναίκα του, η Μαρίκα τον είχε χαρακτηρίσει ως “Βάλιουμ”, δηλαδή ως τέρας ψυχραιμίας. Αυτό είναι προσόν για έναν πολιτικό και συνήθως συνοδεύεται από ορθολογισμό και σύνεση. Σε “ανύποπτο” χρόνο είχε προβλέψει τη χρεωκοπία της χώρας, την επαιτεία της στην Ευρώπη, το ΔΝΤ (και όχι μόνο) και συχνά έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου. Είχε μιλήσει σοφά για το θέμα του ονόματος των Σκοπίων και βγήκε αληθινός. Συνετός άνθρωπος, όταν τον δεις χωρίς δεξιο-αριστερές προκαταλήψεις και τον κρίνεις χωρίς πάθος ή υστερικές επιρροές. Ας συγκριθεί με τωρινούς και πρόσφατους κυβερνήτες…

Νομίζω είναι κρίμα που δεν κυβέρνησε για περισσότερο χρόνο τη χώρα!