Ομολογία ανικανότητας σε …δόσεις!

Πρώτα είπε ότι είχε αυταπάτες. Μετά είπε ότι έκανε λάθη στην επιλογή ανθρώπων. Στη συνέχεια δήλωσε σε ξένη εφημερίδα ότι δεν είχε πείρα…
Και παρ’ όλα αυτά ήθελε να κυβερνήσει. Χωρίς πείρα, χωρίς ποτέ να έχει γίνει ούτε υπουργός. Ούτε την Ελληνική γλώσσα γνωρίζει, ούτε την Αγγλική κι ούτε καμιά άλλη. Κι όμως επιμένει να μιλά με πολλά και σοβαρά λάθη, χωρίς διερμηνέα ή με έναν διερμηνέα παντελώς ανίκανο κι αυτόν, προφανώς κάποιον κομματικό τύπου Καρανίκα (βλ. βίντεο από συνάντηση με Νετανιάχου στο Τελ Αβιβ).

Μη συναισθανόμενος το μέγεθος της ανικανότητάς του χασκογελάει με χαζοχαρούμενο ύφος. Δεν ξέρει ότι Λέσβος και Μυτιλήνη είναι το ίδιο νησί. Λέει ότι ο νομός Κοζάνης είναι “ενεργοβόρος” ενώ θέλει να πει ότι παράγει πολλή ενέργεια. Δεν ξέρει ότι το Στρασβούργο βρίσκεται στη Γαλλία (“Φύγαμε από Τη Γαλλία και πάμε στο Στρασβούργο” Δήλωση στο αεροπλάνο). Γεωμετρία δεν γνωρίζει αν και (στα χαρτιά) “μηχανικός” (κάνουμε στροφή 360 μοιρών)!

Ικανότητες: Να λέει τρανταχτά ψέμματα. Να δίνει υποσχέσεις που ξέρει ότι δεν μπορεί να τηρήσει και να τον πιστεύουν. Να οργανώνει απεργίες στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, πορείες, διαδηλώσεις. Να πείθει ότι “μπορεί” τα πάντα. Να πείθει τον κόσμο να μην πληρώνει φόρους, εισιτήρια, διόδια (αλλά να τους ξεσκίζει αργότερα…). Να θέλει διαχωρισμό εκκλησίας-κράτους, αλλά να βάζει τους παπάδες να επιλέγουν τα βιβλία των σχολείων.

‘Ολα τα παραπάνω τι δείχνουν αδέρφια; Επιπολαιότητα και ανικανότητα. Κι η ομολογία της ανικανότητας ήρθε, σε δόσεις αλλά ήρθε. Και δεν έχει ούτε την ελάχιστη ευφυία να την κρύψει. Γιατί δεν μπορεί, γιατί η ανικανότητά του είναι κραυγαλέα και φανερή σε κάθε στοιχειωδώς ανοιχτό μάτι. Εκτός από τους εθελοτυφλούντες και αυτούς που είναι βολεμένοι σε δημόσιες καρέκλες…

Σε μιά χώρα που θα είχε πρόεδρο με @@ και όχι διακοσμητικό, ο πρόεδρος θα τον είχε απολύσει και θα είχε προκηρύξει εκλογές. Αλλά εδώ πληρώνουμε πολύ ακριβά τη “διακόσμηση” των δημοσίων καρεκλών και πολυθρόνων…

Δυστυχώς!

Wild Drawings

Ινδονήσιος ζωγράφος Graffiti που υπογράφει με τα αρχικά WD (Wild Drawings) έχει καλύψει, με εξαιρετικά έργα, τοίχους παλιών κι εγκαταλελειμένων σπιτιών της Αθήνας μεγάλων κτηρίων και οχημάτων, στην Αθήνα και άλλες πόλεις. Είναι μεγάλο ταλέντο και αξίζει να δείτε μερικά  ακόμη από τα έργα του εδώ. Δεν γνωρίζω το πραγματικό του όνομα. Καμία σχέση με τις μουτζούρες που λερώνουν τοίχους κατοικημένων κτηρίων.

Οι φωτογραφίες που αναρτώ από τέσσερα από τα έργα του, οφείλονται στην εκπληκτική αρχιτέκτονα-φωτογράφο Λίνα Μπαντέκα που ευγενώς μου έδωσε την άδεια να τις αναρτήσω.

Με ψυχραιμία…

Τον είχα πολλές φορές κατηγορήσει (σε παρέες) ως αποστάτη και γρουσούζη. Παρασυρμένος, ως φοιτητής, φώναξα σε συλλαλητήρια εναντίον του. Με συναισθηματικά κριτήρια είχα την εντύπωση ότι ήταν διεφθαρμένος πολιτικός. Τον καιρό που ο Α. Παπανδρέου φάνταζε στα μάτια μου σαν ελευθερωτής από την τυρανία της δεξιάς, τον θεωρούσα εκφραστή της σκληρής δεξιάς. Τα σχόλια, ακόμη και τα ανέκδοα που κυκλοφορούσαν τον είχαν παρουσιάσει σαν έναν  αδίστακτο “κακοποιό” της πολιτικής. Κι όμως, τίποτε απ’ όλα αυτά δεν ήταν. Με τα λάθη του, όπως όλοι, ποτέ δεν έκανε δημαγωγία, ποτέ δεν λαΐκισε, ποτέ δεν χάϊδεψε αυτιά ούτε …τσέπες για να μαζέψει ψήφους. Κουμπαριές έκανε στην Κρήτη και εκεί τελείωνε η ψηφοθηρική του δραστηριότητα.

‘Επρεπε να περάσουν πολλά χρόνια, που έφεραν ωριμότητα και πολλοί καραγκιόζηδες και ρεμάλια από την πολιτική, για να εκτιμήσουμε την πολιτική ποιότητα του Μητσοτάκη. Πολλοί τον βρίζουν γενικώς και αορίστως, αλλά δεν έχω δει να τον κατηγορούν για σημαντικά πολιτικά κρίματα. Του είχε μείνει η ρετσινιά της αποστασίας, αλλά αν αναλογιστούν, όσοι έζησαν τα γεγονότα εκείνης της εποχής, θα δουν ότι το φωτοστέφανο του “Γέρου της Δημοκρατίας” δεν ήταν και τόσο …λαμπερό! (κατά το ΚΚΕ ο Γέρος έστελνε κόσμο στα ξερονήσια…). Και η αποστασία ήταν μιά πολιτική πράξη ψυχραιμίας, ίσως ενδεδειγμένη για την εποχή που έγινε…

Η γυναίκα του, η Μαρίκα τον είχε χαρακτηρίσει ως “Βάλιουμ”, δηλαδή ως τέρας ψυχραιμίας. Αυτό είναι προσόν για έναν πολιτικό και συνήθως συνοδεύεται από ορθολογισμό και σύνεση. Σε “ανύποπτο” χρόνο είχε προβλέψει τη χρεωκοπία της χώρας, την επαιτεία της στην Ευρώπη, το ΔΝΤ (και όχι μόνο) και συχνά έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου. Είχε μιλήσει σοφά για το θέμα του ονόματος των Σκοπίων και βγήκε αληθινός. Συνετός άνθρωπος, όταν τον δεις χωρίς δεξιο-αριστερές προκαταλήψεις και τον κρίνεις χωρίς πάθος ή υστερικές επιρροές. Ας συγκριθεί με τωρινούς και πρόσφατους κυβερνήτες…

Νομίζω είναι κρίμα που δεν κυβέρνησε για περισσότερο χρόνο τη χώρα!

Κομμουνισμός ή…..

Η οικογένειά μου ήταν “εθνικόφρονες”. Τη θέση τους αυτή την έλαβαν κυρίως κατά τον εμφύλιο, όπου δεν έβλεπαν με καλό μάτι την κομμουνιστική προσπάθεια να ανατραπεί το αστικό καθεστώς και μάλιστα με τη βία. Δεν ήταν πλούσιοι, ούτε μεγαλο-…κάτι! Βιοπαλαιστές, επιστήμονες, δημόσιοι υπάλληλοι, νοικοκυρές, δηλαδή μικροαστοί. Κατά τον εμφύλιο έβλεπαν μόνο τη βία από την μιά πλευρά και θεωρούσαν άμυνα τη βία που εξασκούσε η άλλη. Φυσικά, δεν ήταν όλα τα γεγονότα γνωστά, ούτε στη μία ούτε στην άλλη πλευρά, αλλά οι θέσεις της κάθε πλευράς διαμορφώνονταν από τους αντίστοιχους κοινωνικούς κύκλους μέσα στους οποίους ζούσαν. Ακόμη και σήμερα, 70+ χρόνια μετά, είναι δύσκολο να ξεκαθαρίσει κάποιος αντικειμενικός παρατηρητής τι ακριβώς έγινε, μιά και οι ιστορικοί και όσοι αφηγούνται ιστορίες εκείνης της εποχής είναι σαφώς επηρρεασμένοι από τις θέσεις τις δικές τους και του περιβάλλοντός τους.

Στα φοιτητικά μου χρόνια ακολουθούσα τις πολιτικές πεποιθήσεις της οικογένειας και μόνο όταν ήρθε η χούντα άρχισα να αναρωτιέμαι τι στο διάβολο συμβαίνει στη χώρα. Η στρατιωτική θητεία, κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, με έκανε να δω το πρόσωπο της χούντας και του στρατιωτικού φασιστικού κατεστημένου, που δεν είχε καμία σχέση με φιλοσοφική πολιτική τοποθέτηση, αλλά ήταν σκέτο νταϊλίκι, παραλογισμός και υστερία. 

Η “εθνικοφροσύνη” της οικογένειας, αλλά και η δική μου έλλειψη πολιτικής δράσης (χαρακτηρίστηκα ως “ήσυχος”),  με βοήθησαν να γίνω έφεδρος αξιωματικός κάτι που το ήθελα γιατί θα μου εξασφάλιζε πιο ανθρώπινη θητεία, και που, πράγματι, έγινε. ‘Ομως η αντιπάθειά μου για κάθε τι στρατιωτικό και η στάση της χούντας απέναντι στους αριστερούς -και όχι μόνο- με έκανε να διάκειμαι ευμενώς προς τους αριστερούς και την ιδεολογία τους που μου φάνηκε ανθρώπινη. Αν και το διάβασμα ήταν και είναι μέσα στη ζωή μου, δεν ασχολήθηκα παρά μόνο επιφανειακά, με τα κείμενα της αριστερής ιδεολογίας, που τα βρήκα εξαιρετικά δυσνόητα.

Ως επιχειρηματίας ταξίδεψα και ήλθα σε επικοινωνία με ανθρώπους της ανατολικής Ευρώπης. Παρά τα κάποια θετικά που συνέβαιναν εκεί, οι άνθρωποι δεν ήταν χαρούμεοι, αλλά στέναζαν κάτω από την καταπίεση που ασκούσε το καθεστώς σε όλες τις φάσεις της ζωής τους. Ονειρεύονταν τη ζωή στη δύση και όσοι έβρισκαν τρόπο να δραπετεύσουν το έκαναν χωρίς δισταγμό.  Γυναίκες που γνώρισα εκεί με βολιδοσκοπούσαν αν θα είχα την διάθεση να τις παντρευτώ, όχι γιατί τους άρεσα (είμαι άσχημος, άλλωστε), αλλά γιατί αυτό θα τους έδινε τη δυνατότητα να φύγουν από τη χώρα τους και να ξεφύγουν από την καταπίεση και τη μιζέρια.

Αυτά που είδα και άκουσα με συγκλόνισαν και προσπαθούσα να φανταστώ  πώς θα ένοιωθα αν είχαμε ένα τέτοιο καθεστώς και στην Ελλάδα. Είχα (και έχω) πολλούς αριστερούς φίλους, εξαιρετικούς ανθρώπους, που δεν έχουν κίνητρα υλικά, αλλά ονειρεύονται μιά κοινωνία δίκαιη και χωρίς τα δεινά (ουκ ολίγα γαρ) της καπιταλιστικής κοινωνίας. Ομολογώ ότι η έννοια της κοινωνικής δικαιοσύνης με συναρπάζει και πολύ θα ήθελα κάτι τέτοιο, δηλαδή ένα ιδανικό κομμουνιστικό ή, καλλίτερα, σοσιαλιστικό κοινωνικό σύστημα να επικρατήσει σε όλον τον πλανήτη.

Τα ερωτήματα που τίθενται είναι πολλά και δύσκολα: α) Αν το σύστημα είναι τόσο καλό στην πράξη, όσο ακούγεται στη θεωρία, γιατί οι λαοί της ανατολικής Ευρώπης το απέρριψαν, μετά από 70 χρόνια εμπειρίας με αυτό; β) Γιατί ήταν αναγκαία η καταπίεση και η άσκηση ωμής βίας επάνω στους κατοίκους στα κομμουνιστικά καθεστώτα; γ) Γιατί το επίπεδο της ζωής των λαών ήταν τόσο χαμηλότερο από αυτό των καπιταλιστικών χωρών; δ) Γιατί αυτά τα καθεστώτα δεν σεβάστηκαν το περιβάλλον, όπως απεδείχθη μετά από τη κατάρευσή τους; ε) Γιατί σ’ αυτές τις χώρες υπήρχε μιά κάστα προνομιούχων κομματικών στελεχών που γεύονταν όλες τις καπιταλιστικές απολαύσεις και τη χλιδή που ο λαός δεν είχε δει ούτε στο όνειρό του; ζ) Γιατί μέσα στα 70 χρόνια οι χώρες αυτές δεν κατάφεραν να πλησιάσουν, έστω λίγο, το επίπεδο ζωής της δύσης; η) Γιατί η -ποιοτική και ποσοτική- παραγωγή βιομηχανικών και αγροτικών προϊόντων παρέμενε σε προπολεμικό επίπεδο, παρά τις προόδους της δυτικής τεχνολογίας στην οποία εύκολα μπορούσαν να έχουν πρόσβαση;

Και δεν είναι τα μόνα, αλλά τα πιο σημαντικά ερωτηματικά. Και η απάντηση νομίζω είναι σχετικά απλή: Ο κομμουνισμός είναι ένα θαυμάσιο πολιτικό και οικονομικό σύστημα, αλλά προϋποθέτει υψηλοτάτου επιπέδου παιδεία*. Κι όταν λέμε “παιδεία” δεν εννοούμε μόρφωση ή εκπαίδευση σε κάποες επιστήμες ή τέχνες. Εννοούμε την ανθρωπιστική παιδεία που σε κάνει να μην τοποθετείς τον εαυτόν σου πάνω απ’ όλα, να σέβεσαι τον συνάνθρωπο, τα ζώα και το περιβάλλον. Να σκέφτεσαι ως “εμείς” και όχι ως “εγώ”. Και οι “ταγοί” του κομμουνισμού, τα κομματόσκυλα που μετά την πτώση του έγιναν μαφιόζοι και δισεκατομμυριούχοι, σίγουρα δεν είναι οι άνθρωποι που μπορούν να είναι κομμουνιστές. Μιά ταμπέλα, μιά κονκάρδα, ένα πηλίκιο ήταν η κομμουνσιτική τους ταυτότητα και τίποτε περισσότερο. Δεν τοποθετήθηκαν εκεί από ιδεολογία, αλλά από ατομικό συμφέρον, ακριβώς όπως κάνουν οι “κομμουνιστές” ό,που αυτοί έχουν απομείνει. Δικτατορία, υποκρισία, αυταρχισμός, έγκλημα. Βλέπε Β. Κορέα. Και η πανέμορφη Κούβα με τα 50+ χρόνια με “κομαντάντε” Κάστρο, έμεινε πάμφτωχη, με τα μεγαλειώδη παλιά και ασυντήρητα κτήρια και τα σαραβαλιασμένα αμερικάνικα αυτοκίνητα της δεκαετίας του 1950, με κύρια …υποχρεωτική “διασκέδαση” των κατοίκων της τις οκτάωρες ομιλίες του μακαρίτη του δικτάτορα Κάστρο κι ίσως του αδερφού του τώρα!

Κι αν το Βιετ Ναμ και η Κίνα δεν έβαζαν …καπιταλιστικό νερό στο κρασί τους, θα ήταν ακόμη στην κατάσταση της Βόρειας Κορέας, με μόνη πρόοδο στα οπλικά συστήηματα και τις πυρηνικές κεφαλές, αλλά και στους τρόπους βασανισμού των “αντιπάλων”!

“Και ο καπιταλισμός, με όλα του τα δεινά;” θα ρωτήσει κάποιος. Ναι, έχει δεινά και ο καπιταλισμός και τα ξέρουμε. Τα γευόμαστε κάθε μέρα, αλλλά σε όλα τα πράγματα ο άνθρωπος κάνει επιλογές. Και οι επιλογές δεν μπορούν να είναι κάτι απολύτως καλό γιατί τέτοιο δεν υπάρχει. Συνήθως είναι “το μη χείρον”, που όπως εξέφρασαν, σε διάφορες εκδοχές, ‘Ελληνες και Λατίνοι φιλόσοφοι, είναι το καλλίτερο (Δυοίν κακοίν προκειμένοιν, το μη χείρον βέλτιστον).

‘Ενα από τα πιο αξιοπερίεργα, αλλά χαρακτηριστικό της υποκρισίας που επικρατεί στα κομμουνιστικά καθεστώτα, είναι ότι όλα ονομάζουν τις χώρες τους “δημοκρατίες”. Δημοκρατίες όπου ποτέ κανείς δεν ψηφίζει ούτε έχει λόγο για τίποτα!

Και επίσης περίεργο είναι ότι, ακόμη και σε μάς, οι αριστεροί που  έχουν ως πρότυπα αυτούς ακριβώς τους δικτάτορες, αυτοαποκαλούνται “δημοκρατικοί” και “προοδευτικοί”, ενώ  οι υπέρμαχοι της δυτικής πολιτικής κουλτούρας θεωρούνται συντηρητικοί και αντιδημοκράτες (έως και …φασίστες)!

Πόσο μπορούν να διαστρέφονται οι έννοιες, όταν σερβίρονται με δημαγωγική μαεστρία!

*Αυτή η παιδεία έχω τη γνώμη ότι θα αργήσει πολύ ακόμη για να επκρατήσει στον πλανήτη. Αν ο πλανήτης γλιτώσει την καταστροφή θα χρειαστούν χιλιάδες χρόνια ακόμη για να φτάσει η ανθρωπότητα σε σημείο που να μπορεί να εφαρμώσει κομμουνισμό με επιτυχία.

Η διαφθορά διεθνώς…

http://media.transparency.org/maps/cpi2015-470.html

Ο παραπάνω χάρτης (πρέπει να κάνετε κλικ πάνω στον σύνδεσμο για να σας βγάλει στον διαδραστικό χάρτη) έχει καταρτιστεί από τον οργασμό “Διεθνής Διαφάνεια” που ασχολείται με το φαινόμενο της διαφθοράς σε διεθνές επίπεδο. ‘Ετσι, με συνεχείς έρευνες καταγράφει και βαθμολογεί το φαινόμενο σε διάφορες χώρες και μετά καταρτίζει χάρτες που δείχνουν τον βαθμό διαφθοράς σε κάθε χώρα καθώς και τη διεθνή της κατάταξη. ‘Οσο μεγαλύτερος είναι ο αριθμός “score”  τόσο μικρότερη η διαφθορά στη χώρα. Αντιθέτως όσο μεγαλύτερος είναι ο αριθμός κατάταξης (Rank) τόσο μεγαλύτερα λαμόγια  είναι οι άνθρωποί της. Κάντε κλικ σε κάθε χώρα που σας ενδιαφέρει ι για να δείτε αυτούς τους δύο αριθμούς.  Η χώρα με τη μεγαλύτερη διαφθορά υποτίθεται ότι έχει αριθμό 168, αλλά αυτήν, περιέργως, δεν την βρήκα στον χάρτη!  Αν κάνετε (αριστερό) κλικ σε μιά χώρα θα σας βγάλει το όνομά της και τους δύο αριθμούς που χαρακτησρίζουν τη διαφθορά της.

Ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις:

• Η Ελλάδα ΔΕΝ είναι η πιο διεφθαρμένη χώρα στον κόσμο (58), ούτε καν στην Ευρώπη, όπως συνήθως νομίζουμε… Κάνει παρέα με τη Ρουμανία (58).
• Η Ιταλία (61) είναι πιο διεφθαρμένη από την Ελλάδα… Η Τουρκία ακόμη περισσότερο (66)!
• Η Πορτογαλία (28) και η Ισπανία (36), αν και στον Ευρωπαϊκό Νότο είναι σε καλλίτερη θεση από την Ελλάδα, με την Πορτογαλία σε πολύ καλλίτερη θέση.
• Στη Νότια Αμερική οι μόνες χώρες με καλή κατάταξη είναι η Χιλή (23), η Ουρουγουάη (21) και μιά Γαλλική αποικία (23), της οποίας το όνομα δεν εμφανίζεται στον χάρτη. Σχετικά κοντά και η Κόστα Ρίκα (40). ‘Ολες οι άλλες …ζέχνουν, με αρχηγό τη …σοσιαλιστική Βενεζουέλα (158)!
• Δανία (1) και Φινλανδία (2) είναι στην  κορυφή της τιμιότητας.
• Εκπληξη: Οι …συνάδελφοι της Ελλάδας- αφρικανικές χώρες Ruanda (46), Namibia (46), Botswana (28) και Ghana (56)  είναi σε καλλίτερες θέσεις από την Ελλάδα…
• Η Κύπρος, παρά την εθνοτική συγγένειά μας, είναι σε σαφώς καλλίτερη θέση (32).
• Το Ασιατικό Buhtan πάμπτωχο πλην τίμιο (27)! σε αντίθεση με τη γειτονική του Ινδία (72).
• Η …αδιάφθορη Βόρειος Κορέα στη θέση 167 (1 θέση πριν από τη μέγιστη) μαζί με τη Σομαλία (167).
• Η απέραντη Ρωσσία βρίσκεται στο 119. Κάτι που ίσως εξηγεί την ξαφνική εμφάνιση τόσων Ρώσσων κροίσων στη μετακομμουνιστική εποχή!
• Η Κίνα (83) βρίσκεται σε πολύ υψηλό επίπεδο διαφθοράς, παρά την κομμουνιστική της πολιτική και αυστηρότατους νόμους που φτάνουν μέχρι την θανατική καταδίκη σε περιπτώσεις διαφθοράς!

Ευέλικτο Κυβερνητικό Σχήμα…

Με τον ανασχηματισμό (ο τσίπρας δεν κράτησε τον Α.Παπανδρεϊκό όρο “αναδόμηση”), αποκτήσαμε ένα νέο και ευέλικτο κυβερνητικό σχήμα από 200 υπουργεία και υφυπουργεία. Ενδεικτικώς σας δίνω λίστα μερικών νέων υπουργείων, των οποίων η στελέχωση αναμένεται να ρίξει τον δείκτη ανεργίας κατά τουλάχιστον 15 μονάδεςς…

• Υπουργείο Υπονόμων, Βόθρων, Βοθροκάναλων, Αποχετεύσεων και Δια Βίου Συντήρησης της Καθαριότητας των Σωληνώσεων, Σιφωνίων και Λεκανών, Οικιακών και Δημοσίων.
• Υπουργείο Πορνείας, Εκδιδομένων Γυναικών, Ανδρών, Τρανσέξουαλ, Εγχειρισμένων, Call Girls, Αστικών Studio, Αγροτικών Σκυλάδικων και Δια Βίου Σεξουαλικής Επιμόρφωσης.
• Υπουργείο Χουλιγκανισμού, Θυρών, Ποδοσφαιρικών Συναντήσεων,  Αλυσίδων, Μολότωφ, Βεγγαλικών και Κουκουλών και δια Βίου Δικαστικής Προστασίας των Χουλιγκάνων.
• Υπουργείο Μαγειρικής, Συμποσίων, Γαστρονομίας, Γευσιγνωσίας, Ταβερνών, Εστιατορίων και δια Βίου Διατήρησης των Ελληνικών Γαστρονομικών  Επιτυχιών (Souvlaki, Tzatziki, Mousaka, Dolmades, Gyros, etc.).
• Υπουργείο Τζόγου και Τυχερών Παιγνίων, Καζίνων, Προπό, Τζόκερ, Λαχείων, Φρουτακίων, Κουλοχέρηδων και Δια Βίου Διατήρησης του Τζογαδώρικου Πνεύματος των Ελλήνων.
• Υπουργείο Πολυτέλειας, Γκλαμουριάς, Προϊόντων Σινιέ, Αγροτικών SUV Κολωνακίου και Εκάλης, Ταξιδιών σε Εξωτικούς προορισμούς και Δια Βίου Πολυτελούς Διαβίωσης Εξεχόντων Πολιτών.
• Υπουργείο Ανεκδότων, Αστείων, Ευθυμογραφημάτων, Κωμωδιών, Γέλωτος και δια Βίου Ιλαρότητας με όσα συμβαίνουν.
• Υπουργείο Ιστοσελίδων Γνωριμιών και Chat
• Υπουργείο Καρναβαλιών, Μεταμφιέσεων, Λαϊκών Οργάνων και Πανηγύρεων.
• Υπουργείο Αστρολογίας, Καφετζούδων, Χαρτοριχτρών και Μαγισών

 

Γιατί (συνέχεια)

Μέσα σ’ αυτή την κατάσταση της διαρκούς δουλείας δεν εξελιχθήκαμε. Και θα ρωτήσει κάποιος: “καλά, γιατί δεν μπορέσαμε στα περίπου 200 χρόνια ελευθερίας να εξελιχθούμε;” Δυστυχώς η πολιτιστική εξέλιξη είναι πολύ αργή διαδικασία. Και είναι αργή γιατί το πολιστιστικό status, δηλαδή η νοοτροπία, οι συνήθειες των ανθρώπων, ο τρόπος που εργάζονται και αντιμετωπίζουν τους άλλους και τη ζωή, μεταδίδεται από τη μιά γενιά στην άλλη και μπορεί να μεταβληθεί μόνο ελάχιστα σε κάθε γενιά και με την προϋπόθεση της ύπαρξης αποτελεσματικής παιδείας. Κι εμείς σωστή παιδεία δεν έχουμε.

Επί πλέον, οι ανασφάλειές μας, “κληροδότημα” της ψυχολογικής κατάστασης του υπόδουλου, μας ωθούν σε αναζήτηση της ασφάλειας με λάθος τρόπους, που, σε συνδυασμό με τη μειωμένη μας γνώση και εμπειρία στην παραγωγική διαδικασία (ακόμη και στην αγροτική) δημιουργούν αδιέξοδα. Πουθενά σχεδόν δεν υπάρχει παραγωγικό περιβάλλον. ‘Ετσι ένα τεράστιο μέρος του πληθυσμού, έχοντας επίγνωσης της ανικανότητάς του να παράγει αγαθά που απαιτεί η σύγχρονη ζωή, στρέφεται σε “ασφαλείς” αναζητήσεις τρόπων επιβίωσης. Δεν είναι τυχαίο ότι σχεδόν όλοι οι ‘Ελληνες/δες “οραματίζονται” δημόσιες αργομισθίες, αναζητούν με πάθος το άκοπο κέρδος μέσω τζόγου (προπο, λαχεία, κ.α.). Και παλιότερα βάσιζαν τις ελπίδες τους για επιβίωση σε “διορισμό” στον δημόσιο τομέα, σε πλούσιο/α γαμπρό/νύφη ή στην κληρονομιά του πλούσιου θείου από την ξενιτιά. Αμφιβάλλω αν υπάρχουν Ευρπαϊκές χώρες όπου μιά από τις ευχές στις/στους νέες/νέους είναι “Και μ’ έαν καλό γαμπρό/νύφη” με την οικονομική έννοια βεβαίως! Οι παλιές Ελληνικές ταινίες, μέσα στην ιλαρότητά του πικρού χιούμορ, μας δίνουν ανάγλυφο το πραγματικό οικονομικό κλίμα των δεκαετιών εκείνων.

Για να παράγεις ένα είδος (ή υπηρεσία) που έχει ζήτηση μέσα και έξω από τη χώρα, πρέπει να έχεις όχι μόνο ένα τεχνολογικό υπόβαθρο, αυτό που λέμε “τεχνογνωσία”, αλλά και τον τρόπο να το πουλήσεις. Και για να τα αποκτήσεις αυτά πρέπει να έχεις εργαστεί σε αντίστοιχους τομείς. ‘Ενας απόφοιτος ΑΕΙ, π.χ. ένας μηχανικός όσο έξυπνος και μορφωμένος κι αν είναι, αν δεν έχει εργαστεί, για να αποκτήσει εμπειρία, σε ένα εργοστάσιο θα είναι δύσκολο να ξεκινήσει μόνος του μιά παραγωγική διαδικασία, ακόμη κι αν διαθέτει τα απαραίτητα κεφάλαια, κάτι επίσης δύσκολο. Και τα εργοστάσια που έχουμε στην Ελλάδα είναι λίγα και όλα σε λίγους τομείς, όπως των τροφίμων, της μεταλλευτικής, της οινοποιίας, της ένδυσης, της κλωστοϋφαντουργίας, ενώ οι δύο τελευταίοι τείνουν να εξαφανιστούν λόγω ισχυρού ανταγωνισμού. Οι τομείς των ηλεκτρονικών, της μηχανολογίας, της χημείας και όσοι εξαρτώνται από αυτούς είναι σχεδόν ανύπαρκτοι. Λόγω δε της μη εκλογικευμένης παραγωγικής διαδικασίας και έλλειψης οργάνωσης (αλλά και γραφειοκρατικών και φορολογικών προβλημάτων) ακόμη και παραδοσιακοί τομείς για την Ελλάδα, όπως των ξυλουργικών κατασκευών, δεν είναι ανταγωνιστικοί.

‘Ετσι, έχουμε εκατομμύρια νέους και σφριγηλούς ανθρώπους που ΔΕΝ ξέρουν να κάνουν καμιά παραγωγική δουλειά και περιφέρονται άνεργοι, ελπίζοντας να βρουν μιά θέση στο δημόσιο τομέα ή σε επιχείρηση που πουλάει κάποια εισαγόεμνα είδη ή υπηρεσίες. Και δεν φταίνε αυτοί, αλλά η διάρθρωση της οικονομίας που είναι μεταπραττική κυρίως και όχι παραγωγική. Η παραγωγή δεν απασχολεί σχεδόν κανένα, ούτε το κράτος, ούτε τους πολιτικούς που δεν έχουν καταλάβει από τι πάσχει η οικονομία της χώρας μας. Εισάγουμε τα πάντα σχεδόν, ακόμη και αγροτικά προίόντα από την Ευρώπη, το Ισραήλ, την Αργεντινή, την Αφρική, και άλλες περιοχές (και σε χαμηλότερες τιμές), ενώ οι αγρότες μας περιμένουν να κερδίσουν το καρβέλι από πικοιλώνυμες επιδοτήσεις, χωρίς να τους απασχολεί η ποιτική και οργανωμένη παραγωγή.

Και λογικά θα με ρωτήσει κάποιος: “Εσύ έξυπνε που τα λες αυτά, τι προτείνεις;”. Δεν ξέρω αν έχω κάτι να προτείνω γιατί κι εγώ αρκετά μπερδεμένος είμαι. Αν είχα την ευθύνη της ανάπτυξης, πάντως, θα ξεκινούσα από τα εύκολα και τα εύκολα είναι να δώσουμε κίνητρα για να έρθουν ξένες επιχειρήσεις στη χώρα, που θα δημιουργήσουν, μεσοπρόθεσμα, βιομηχανικό περιβάλλον από το οποίο θα ξεπετάγονταν και νέες παραγωγικές επιχειρήσεις. Είδατε πώς αναπτύχθηκε βιομηχανικά η Κίνα, από μια χώρα παραγωγής ριζιού που ήταν…

ΑΛλά χρειάζεται μυαλό ελεύθερο από αγγυλώσεις και ιδεοληψίες….

Γιατί…

Οι τακτοποιημένοι, (και οι ελπίζοντες σε τακτοποίηση) έχουν κλείσει τα μάτια και ιδίιως τα αυτιά, σφιχτά, σε ότιδήποτε αρνητικό διαπράττουν τα περίεργα όντα που κυβερνούν. Γιατί δεν είναι δυνατόν να συλλαμβάνουν τα απειροελάχιστα δείγματα μαλακίας των ΜΗ κυβερνόντων και να περνούν από μπροστά τους δεινοσαυρικής κλίμακας ανοσιουργήματα των κυβερνόντων και οι συμπολίτες μας αυτοί να σφυρίζουν αδιάφορα έως να πλέκουν δάφνινα στεφάνια για τα κυβερνώντα κατακάθια.

‘Οσοι είχαν την κακή συνήθεια να συχνάζουν σ’ αυτό εδώ το διαδυκτιακό μαγαζάκι κι έχουν παρακολουθήσει, έστω λίγα από τα 600++ “κουρελογραφήματά” μου (έτσι τα χαρακτήρισε κάποιος κάποτε και μπορεί και να είχε δίκιο), θα έχει καταλάβει ότι δεν πρόσκειμαι σε κανένα απολύτως κόμμα. ‘Ολους τους έχω σκυλοβρίσει και μάλιστα με όρους που θα σήκωναν άνετα και μηνύσεις για εξύβριση, το λιγότερο. ‘Αρα δεν τρέφω κανενός είδους κομματικές προτιμήσεις ή αντιπάθειες, αλλά κρίνω εκ των λόγων και των πράξεων και μόνο. Δεν “ανήκω” σε κανέναν ούτε κόμμα, ούτε σε “ομάδα”, ούτε σε σωματείο ούτε σε άλλο τι. ‘Ισως στον εαυτόν μου ανήκω και αυτό δεν είναι και σίγουρο.

Αναμφισβήτητα η χώρα περνάει μιά πρωτόγνωρη κρίση που είχε πολλές δεκαετίες να ζήσει. Ακόμη και με βάση τα επίπεδα του 1950, υπάρχουν άνθρωποι που βιώνουν τη στέρηση και τη φτώχεια εκείνης της μακρυνής εποχής. Από την άλλη μεριά, κάθε τι δημόσιο καταρρέει. Αδυναμία επενδύσεων για συντήρηση οποιουδήποτε δημόσιου κτηρίου ή εγκαταστάσεων, με εξαίρεση όσα έχουν καταφέρει να απορροφήσουν κοινοτικά χρήματα. Τα κρατικά οχήματα κυκλοφορούν με φθαρμένα λάστιχα, με ασυντήρητες μηχανές. (Εξαίρεση τα αστραφτερά υπουργικά και πρωθυπουργικά αυτοκίνητα!). Τα πανεπιστήμια αδυνατούν να αγοράσουν ή να συντηρήσουν εξοπλισμό και προβλέπω ότι γυρνάμε με γρήγορα βήματα στη δεκαετία του 1950, όπως την βλέπουμε αποτυπωμένη σε παλιές ασπρόμαυρες ταινίες.

Η κυβέρνηση, αντί να δημιουργήσει νέες πηγές κρατικών εισοδημάτων, προσπαθεί να μαζέψει έσοδα από αυξημένη φορολογία, αλλά αυτό οδηγεί σε αδιέξοδο. Πέραν από το ότι οι πολίτες αρνούνται (ακόμη και αν έχουν τη δυνατότητα) να πληρώσουν φόρους, αφού τίποτα δεν παίρνουν από αυτή τη φορολογία, κάποτε θα υπάρχξει πλήρης εξάντληση του πολίτη και ακόμη κι αν τον φυλακίσουν δεν θα έχει να πληρώσει.

Ας δούμε, στα γρήγορα, γιατί το Ελληνικό κράτος έφτασε εδώ. Πολλές αναλύσεις επιχειρούνται, αλλά συχνά αγνοούνται βασικές και βαθύτερες αιτίες, που ανάγονται στην δημιουργία του Ελληνικού κράτους-οπερέτας μετά την επανάσταση του 1821.  Η υπόλοιπη Ευρώπη πέρασε πολλά εξελικτικά στάδια για να φτάσει στη σημερινή κατάσταση. Μπορεί να πήδαγαν “από κλαρί σε κλαρί” και να “έτρωγαν βελανίδια” όπως λένε οι έξυπνοι ελληναράδες, αλλά εκείνοι πέρασαν από μεσαίωνα, αναγέννηση, φεουδαρχία, διαφωτισμό, καπιταλισμό, αγροτική επανάσταση, βιομηχανική επανάσταση, εθνικές συγκρούσεις, επαναστάσεις, εμφυλίους. Ανέπτυξαν εμπόριο, βιομηχανία, επιστήμες, τέχνες, λογοτεχνία, φιλοσοφία. Τίποτε από αυτά δεν άγγιξε την Ελλάδα, αλλά και τις περισσότερες χώρες των Βαλκανίων που ζούσαν περισσότερο ή λιγότερο σε καθεστώς απομονωτισμού από τις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης. 2000+ χρόνια υποδούλωσης πέρασε η Ελλάδα, ή αυτή η περιοχή που σήμερα ονομάζουμε Ελλάδα. Ξεκινώντας με την κατάκτηση από τους Ρωμαίους, συνεχίστηκε με το Βυζάντιο (που δεν ήταν Ελλάδα, όπως θέλουν να μας πείσουν, αλλά το ανατολικό κομμάτι της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας) και τελείωσε με τους χειρότερους απ’ όλους τους κατακτητές, την απολίτιστη (για τα Ευρωπαϊκά δεδομένα) Οθωμανική αυτοκρατορία!

(Συνεχίζεται…)

Η εξέλιξη των ειδών…

Δεν είμαι βιολόγος, αλλά διάβασα και ρώτησα και βιολόγους, για να μην γράφω αρλούμπες. ‘Ετσι έμαθα τα εξής θαυμαστά;

Αρχικά το περιβάλλον στη γη ήταν μιά περίεργη σούπα. Μιά θάλασσα που είχε μέσα της διάφορα περίεργα κύτταρα ή πρωτόγονους οργανισμούς. Δεν ξέρουμε πώς ακριβώς ήταν αυτή η θάλασσα, αλλά εικάζουν πως ήταν κάτι σαν ζεστή και θολή σούπα, μέσα στην οποία υπήρχαν θρεπτικά στοιχεία που χρησίμευαν στο να διατηρηθούν στη ζωή αυτοί οι πρωτόγονοι οργανισμοί. Αν και πρωτόγονοι είχαν ένα DNA, αυτήν την μικροσκοπική ελικοειδή κατασκευή που χαρακτηρίζει όλα τα έμβια όντα. Σ’ αυτήν την έλικα βρίσκονται γραμμένες όλες οι ιδιότητες και τα βιολογικά χαρακτηριστικά του οργανισμού. Είναι, δηλαδή, κάτι σαν σκληρός δίσκος με το πρόγραμμα ζωής, φυσικών χαρακτηριστικών και συμπεριφοράς του οργανισμού. Γι’ αυτό και έχει επικρατήσει τα τελευταία χρόνια να λέμε “είναι στο DNA μου/του/των, κλπ …..” δηλώνουμε δηλαδή ότι κάτι είναι γραμμένο στο βιολογικό πρόγραμμα ενός ανθρώπου και αυτό είναι σωστό, έστω κι αν δεν ξέρουμε λεπτομέρειες για τη δομή του DNA.

Αυτο το DNA λοιπόν, είναι μιά διπλή έλικα από πολυμερείς πρωτεΐνες και άλλα υλικά που δεν τα θυμάμαι. Το κρίσιμο σημείο είναι τα, ας τα πούμε,  “σκαλοπάτια” που συνδέουν τις δύο έλικες, ανά τακτές αποστάσεις και τα οποία αποτελούνται από τέσσαρες ουσίες που λέγονται “βάσεις” και χαρακτηρίζονται από τα γράμματα A, C, T, κα G. [adenine (A), cytosine (C), guanine (G), or thymine (T)].  Αυτές οι 4 βάσεις εναλάσσονται στην αλυσίδα του DNA, με μιά σειρά (αλληλουχία) που είναι χαρακτηριστική του είδους του οργανισμού και που μεταφέρει όλη τη γενετική πληροφορία. Ο συνδυασμός σε κάθε άτομο είναι μοναδικός και επειδή το πλήθος αυτών των “σκαλοπατιών” είναι τεράστιο, οι συνδυασμοί είναι στην πράξη σχεδόν άπειροι.

Τα άτομα κάθε είδους έχουν κοινά χαρακτηριστικά στην αλληλουχία των βάσεων (δεν ξέρω λεπτομέρειες). Κάθε φορά που γίνεται αναπαραγωγή ατόμων υπάρχει πιθανότητα η αλληλουχία των βάσεων που χαρακτηρίζουν το είδος να αλλάξει κάπως κι έτσι να δημιουργηθεί ένας νέος οργανισμός ή είδος, με ελαφρώς ή …βαρέως διαφορετικά χαρακτηριστικά, αναλόγως της μετάλλαξης. Εκεί ακριβώς βασίζεται και η λετουργία της εξέλιξης. Φυσικά η εξέλιξη δεν είναι απαραιτήτως θετική γιατί μπορεί το άτομο που θα προκύψει να είναι μειονεκτικότερο από το μητρικό ή ακόμη και βλαβερό για άλλα είδη (όπως στην περίπτωση μικρoβίων). Αν ξεχάσουμε τις αρνητικές μεταλλάξεις, υποτίθεται ότι μιά αλλαγή στην αλληλουχία, από τυχαίο “λάθος” της φύσης (που δεν συμβαίνει συχνά), θα δώσει ένα πλεονεκτικότερο άτομο. Αυτό θα πολλαπλασιαστεί και θα δώσει καλλίτερους απογόνους, από τον πρόγονο, ικανούς να επιβιώσουν μέσα στον εχθρικό τούτον κόσμο! ‘Ενα μειονεκτικό άτομο δεν θα επιβιώσει και γι’ αυτό λέμε ότι στη φύση επιβιώνει ο ισχυρότερος (survival of the fittest).

‘Οταν μιλάμε για εξέλιξη και μάλιστα με αναφορές σε πιθήκους που πιθανόν να απετέλεσαν τον μακρυνό πρόγονο του ανθρώπου, δεν εννοούμε ότι ΟΛΟΙ οι πίθηκοι έγιναν άνθρωποι, αλλά ότι κάποια άτομα ξέφυγαν από εκείνο το είδος με μιά μετάλλαξη, που πολλαπλασιάστηκαν και ακολούθησαν κι άλλες μεταλλάξεις που, τελικά, συσσωρευτικά οδήγησαν στον σημερινό άνθρωπο. Το είδος των πιθήκων που δεν γέννησαν μεταλλαγμένους απογόνους τους εξακολουθεί να αναπαράγεται (π.χ. δες τον Τσίπρα και τη σημερινή Ελληνική κυβέρνηση…) ενώ κάποιοι μακρυνοί τους συγγενείς δεν είναι πλέον πίθηκοι.

Οι διαδικασίες αυτές, λόγω της στατιστικής σπανιότητας τέτοιων μεταλλάξεων, διαρκούν εκατομμύρια ή και δισεκατομμύρια χρόνια, αλλά συνέβησαν και είναι πολύ πιθανό να συνεχίσουν να συμβαίνουν. Βέβαια, με την σύγχρονη ιατρική, η επιβίωση του ισχυρότερου δεν είναι πλέον ο κανόνας, τουλάχιστον στις πολιτισμένες κοινωνίες, μιά και οι ασθενείς οργανισμοί προστατεύονται,  διατηρούνται στη ζωή όσο είναι δυνατό με τα σύγχρονα μέσα και πολλοί απ’ αυτούς αναπαράγουν. ‘Ομως είναι πιθανό, ακόμη και σήμερα να γενιούνται εξελιγμένα άτομα και ίσως αυτά είναι άνθρωποι με εξαιρετικές σωματικές ή πνευματικές ικανότητες που μαθαίνουμε κάθε τόσο γι’ αυτά. ‘Ισως δεν είναι τυχαίο ότι στην καταγεγραμμένη ιστορία του ανθρώπου (τα 2 και 3 χιλιάδες χρόνια είναι μικρής κλίμακας χρονικές περίοδοι, σε σύγκριση με τη διάρκεια της εξέλιξης) υπήρξαν μορφές της επιστήμης, της τέχνης ή της σωματικής ρώμης, με ικανότητες ανεξήγητες για τον μέσο άνθρωπο.

Ποιός ξέρει τι “υπερανθρώπους” θα δουν οι μελλοντικές γενιές, μετά από μερικά εκατομμύρια ή δισεκατομμύρια χρόνια, αν ο πλανήτης επιβιώσει, τελικά…

Να σας θυμίσω ότι η θεωρία της εξελικτικής διαδικασίας διατυπώθηκε το 1859 από τον Άγγλο καλόγερο και βιολόγο Charles Darwin, που αν και καλόγερος, διατύπωσε μια επιστημονική θεωρία που …κονταροχτυπιέται με τη θεωρία των θρήσκων περί δημιουργίας Αδάμ και Εύας, παραδείσου, φιδιού και άλλα παραμύθια!

Rock και άλλα…

Τον Lemmy Kilmister ποτέ δεν τον είχα ακούσει όσο ζούσε. Ούτε καν ως όνομα, ούτε τη “μουσική” του. ‘Εχω μιά σφοδρή αντιπάθεια για ό,τι θεωρώ “ηχητική βία”. ‘Ηχοι άγριοι, ηλεκτρικές κιθάρες με παραμόρφωση, κρουστά με ισχυρό και “άναρθρο” ήχο μου προκαλούν σωματικά φαινόμενα (πόνο στο στομάχι, ένταση στους μύες, πονοκέφαλο, κ.α.). Ξαφνικά ανακαλύπτω ότι ένα πλήθος από συμπολίτες μας είναι “ροκάδες” και, κατά κάποιον τρόπο, οικτίρουν όλους εμάς που δεν συμπαθούμε αυτό το είδος. Δεν ξέρω από πού αντλούν την αγάπη τους για το rock, αλλά έχω την υποψία ότι πολλοί απ’ αυτούς απλώς δεν θέλουν να υστερήσουν σε κάτι που θεωρείται “νόρμα” κουλτούρας σε κάποιες ηλικιακές ομάδες τουλάχιστον.

Έχω ακούσει πολλούς να ισχυρίζονται “Εγώ είμαι ροκ” κι όταν τους ρώτησα τι σημαίνει αυτό δεν κατάφεραν να αρθρώσουν κάτι το καταληπτό!

Τα διάφορα “συγκροτήματα” ποτέ δεν τα συμπάθησα, ούτε την εποχή που ήμουν νέος. Όχι, ούτε τους Beatles, κι ας έγιναν “sirs”. Ούτε τους Rolling Stones συμπάθησα. Εύρισκα εξαιρετικά επαναληπτικά τα μοτίβα της μουσικής τους, τον ρυθμό τους ανιαρό και χωρίς φαντασία. Από τα 8 μου χρόνια είχα ερωτευτεί την κλασσική μουσική κι αυτός ο έρωτας διαρκεί. Λίγες άλλες μουσικές δημιουργίες αγάπησα. Μεταξύ αυτών τα παλιά ρεμπέτικα, τις δημιουργίες του Μαρκόπουλου (αδικημένος αυτός) έργα του Θεοδωράκη, του Χατζηδάκη, του Johnny Cash,του Frank Sinatra, του Angelo Branduardi, του Ennio Morricone και κάποια άλλα που δεν θυμάμαι να αναφέρω.

Δέχομαι, φυσικά, και σέβομαι τις προσωπικές επιλογές σε όλους τους χώρους της ανθρώπινης δραστηριότητας. Αρκεί να μην υιοθετούνται γιατί “πρέπει”, γιατί επιβάλλονται από κάποια άγνωστη εξουσία ή μόδα (που είναι από μόνη της εξουσία) που σε θέλει “In” κι εσύ συμμορφώνεσαι. Είμαι σίγουρος ότι κανένας ροκάς που …σέβεται τον εαυτόν του δεν θα παραδεχτεί ότι δεν ήξερε και δεν θαύμαζε τον Lemmy. Κι ας μην είχε ακούσει ποτέ γι’ αυτόν!

Αν και δεν πιστεύω στις ευχές, σας εύχομαι το 2016 να είναι η καλλίτερη χρονιά που ζήσατε μέχρι τώρα.

🙂